Okolice Zamku

Stawiając kolejny krok przed siebie, Thorn głośno ziewną. Całą noc wędrował bez celu, bez jakiegokolwiek zajęcia. Nawet codzienne zbieranie patyków, nie dawało mu jakiejś takiej frajdy. Jedynie cisza i powolny marsz przed siebie, kolejny dzień bez jakichkolwiek zmian. No jednak cały on, nic tylko marnowanie czasu na niczym. Ciężko wbić sobie do głowy zmiany, które są potrzebne. Bo inaczej pozostanie jedynie upiorem martwego lasu, którym w sumie jest. No bo jak można nazwać kogoś tak dużego, pokrytego czarnymi strzępami ubrań i noszącego czaszkę jako maskę? Upiór, świr i ostatecznie jakiś potwór.
Rozglądając się powoli w każdą możliwą stronę, leniwie obracając swoje ciało w lewo . Thorn dostrzegł nicość, brak jakichkolwiek możliwości na dalszą podróż. Po prostu nic mu nie wpadało do głowy, miał totalną pustkę. Ten momenty są najgorsze, bo zaczyna go dopadać nuda. A co za tym idzie? Sen zimowy, a raczej po prostu głęboka drzemka. Jak stał tak stoi, ale raczej owładnięty miłym snem. Dokładnie, Thorn zasnął na stojąco. Nigdy tego nie kontrolował, po prostu zawszę się tak odcinał.

Gdzieś niedaleko inna istota robiła właśnie rzecz odwrotną do Thorna - budziła się. Ruch w śnieżnej krainie oznaczał dla smoczycy jedną z dwóch rzeczy: obiad albo zagrożenie, a kogoś rzut ziarenkiem piasku o jej kryjówki ciężko zignorować. Tak więc z dziury w pniu powalonego drzewa wpatrywały się w zwierzołaka niebieskie oczy.
Krzywiąc się zaczęła rozprostowywać kończyny po letargu, pobudzając je do lekkiego ogrzania się. Chwilowo czuła się jak deska, gdy mięśnie buntowniczo nie chciały się ruszać. Poza tym była tak głodna, że upiorny wygląd Thorna miał drugorzędne znaczenie. Kurcze bele, miała po coś te zęby i pazury, a od niechcenia magię.
Po chwili ostrożnie wysunęła się z swojej kryjówki, by lekko osunąć się w śnieg, sprawdzając jak bardzo się zapadnie. Cztery łapy dawały przewagę, bo ciężar się lepiej rozkładał, więc niemal od razu zaczęła podkradać się od boku do Thorna. Na wszelki wypadek skrzydła trzymała szeroko rozłożone, by móc szybko umknąć w powietrze... względnie szybko.

Miał dość ciekawy sen, w którym stał na przeciw ogniska. Ciepłego, destruktywnego i dość przyjacielskiego. Wspominał mu się czas, kiedy też chyba potrafił wytworzyć ogień. Tylko nie pamiętał do końca, wszystko było jak przez mgłę. Ogień zaczął się rozprzestrzeniać, krążył w okół Throna. Otulał go swoim ciepłem, swoją rządzą zniszczenia. Nie wydawało się, żeby zaraz miał się obudzić. Może najpewniej prześpi do wieczora, ostatecznie do rana.
Chociaż jego przyjemny sen nie trwał cała wieczność, bo ognisko zgasło. Thorn znów wędrował w ciemnościach, poszukując upragnionego światła. W sumie nigdy nie wiadomo, dlaczego jemu zależy aż tak bardzo na ogniu. Sam tego nie pojmował do końca, po prostu miał coś z głową.
Jedynie co się zmieniło, to fakt że trochę poruszył głową. Po za tym, nawet się nie wybudził.

Powoli prześlizgiwała się po śniegu, ostrożnie stawiając kolejne kroki. Starała się, by nic nie zdradziło jej obecności, ani skrzypnięcie puchu pod stopami, ani wężowe szurnięcie ogona za nią. Zamarła, gdy Thorn poruszył głową i dopiero po dłuższej chwili ruszyła dalej do przodu.
Czuła niepokój, szło jej zbyt łatwo. Zwierzołak zastygł w nienaturalny sposób jak na warunki wokół, a z wyglądu nie wyglądał lepiej. W sumie im bliżej była, tym mniej w ogóle sprawiał wrażenie... normalnego. Ktoś inny może by się wycofał lub został w kryjówce, ale smoczyca nie byłaby sobą, gdyby nie spróbowała obcego stawić twarzą w twarz z zimową śmiercią. Egocentryzm dobrze pchał do przodu.
Ostatecznie, jeśli uda się jej podejść do Thorna na długość swojego ciała bez ogona, skoczy na jego plecy. Może jej masa nie starczy, by przewrócić cel, ale drobne wsparcie skrzydłami powinno rozwiązać potencjalny problem.
Nie myślała jeszcze, co potem, skoro nawet nie wiedziała na co dokładnie poluje.

Gdy wieczna ciemność przestała go nękać i pozostawiła go w spokoju, on powoli otworzył swe oczka. Leżąc paszczą w śniegu, zastanawiał się jak długo go nie było. Czyżby aż tak mocno zasnął, że nawet nie poczuł uderzenia o ziemię? Prawdopodobnie. Przechylając głowę na prawą stronę, powoli zaczął dochodzić do siebie i obecnej sytuacji. Powoli oparł swoje łapki o śnieg i rozpoczął sekwencję powolnego wstawania, przy okazji obserwując jaką porę ma teraz.
Kiedy w końcu stanął na wyprostowane nóżki, otrzepał się z resztek śniegu i poprawił maskę. Powoli rozglądając się dookoła, po chwili dostrzegł małe stworzonko. Przynajmniej teraz z jego punktu widzenia było małe. Mały smoczek, coś tym podobnego? Czyżby to za jego sprawką leżał na ziemi?
- Dawno nie czułem aż tak bliskiej obecności, cóż za idealny dzień.
Powiedział łagodnie, następnie spod swoich szmat wyciągnął mały patyk. Skoro już stanął na czyjejś drodze, mógł trochę czasu tutaj spędzić. W sumie osobnik nie rwał się do ucieczki, ani nie bał się. Chyba? Z resztą czy to ważne, Thorn był trochę radosny.
- Raduje mnie to bardziej niż ciebie, ale nie będę zbytnio się tym fascynował. Nigdy nie wiadomo, kiedy drogi się rozejdą.
Rzekł na spokojnie i położył patyk na ziemi, a niech sobie leży i marznie. Zbyt długo wbijał się w futerko Thorna, a on nie lubi jak go coś uwiera.

Była zbyt skonsternowana zachowaniem Thorna, by kontynuować atak. Była gotowa do dalszej walki i wyganiania intruza, ale ten nie przejawił żadnego naturalnego odruchu. Brak dezorientacji, brak agresji, brak strachu, nawet zdziwienia. Nawet ruszał się mniej żwawiej niż ona po wychodzeniu z letargu, mimo całego mrozu wokół.
W efekcie wszystkiego stała najeżona przed zwierzołakiem, obserwując każdy jego ruch. Nie mogła się dać pokonać na żadnym polu, nawet psychologicznym! Lód nie interesuje się własnymi odczuciami, ma straszyć przeciwnika.
- To mój teren, wynoś się, nim cię pogryzę! - Syknęła po chwili, gdy Thorn nawet patyk potraktował dziwnie. Trochę musiała zezować oczami, by obiąć go całego wzrokiem, ale nie zamierzała się cofnąć. Ze złości zaryła ogonem śnieg za sobą. - Tu nie ma drogi i dlatego mieszkam na tym terenie! Nie masz lepszych rzeczy do roboty, niż błąkać się po chaszczach wokół Zamku Zimy?
Jedno trzeba było o smoczycy powiedzieć: wściekała się w komiczny sposób, jak każde inne słodkie stworzenie. Miała za duże oczy, by to wyglądało poważnie, a teraz jeszcze stała przed kimś, kto był o centymetr wyższy, gdyby jakimś cudem stanęła na tylnych łapach.
Poza tym głupio jej było ugryźć w łydkę kogoś, kto nawet się nią nie przejmował.

Widocznie smoczek chciał pogryźć Thron'a, było to dość miłe z jego strony. Bowiem dawno Thorn'a nikt nie pogryzł, nie pamiętał już tego uczucia.
- Brzmisz dość sympatycznie.
Odpowiedział krótko do smoczka, następnie odsunął się troszkę na bok. Chciał dać zwierzakowi więcej miejsca. Kiedy chciał kontynuować swoją wypowiedź, w tym momencie na terenie pojawił się nieproszony gość. Krasnoludek? Tych to już dawno nie widział, aż całkowicie mu z głowy wypadła ta rasa. No ale nie ma co go winić, ciężko ich było dostrzec i nigdy nie zwracał na nich uwagi. Chyba pora to zmienić?
- Właśnie chciałem być pogryziony. Huh.
Odparł smutno, następnie troszkę się pochylił nad krasnoludkiem, który to tak błagał o pomoc w dość prostej sprawie. Oczywiście Thorn będzie chciał pomóc, to oczywiste. W końcu dawno niczego nie robił, po za zbieraniem patyków i ich kolekcjonowaniem. No i dodatkowo poznanie nowej smoczki, która tak miło go przywitała w tym małym domostwie. Chociaż sam w sobie, Thorn nie powinien się narzucać. Zwłaszcza jeżeli chodzi o bliższy kontakt, w końcu powinien reagować bardziej.... Skromniej.
- Thorn pomoże.
Odpowiedział krasnoludkowi, następnie obrócił się dość wolno w stronę smoczka. Czyżby może też dało się ją namówić na małą wycieczkę.
- Zechciałabyś mi towarzyszyć, dam ci się pogryźć.
Spytał, następnie smutno mu się zrobiło z powodu patyka, który już od dłuższego czasu marznie na śniegu. Dlatego też postanowił go zabrać i schować pomiędzy swoje szmaty.

Keanii metaforycznie szczęka opadła do samej ziemi. Miała przed sobą szaleńca jak w mordkę strzelił, na dodatek sam proponował, że da się pogryźć. Niby gdzie w tym mogła mieć zabawę? Jak tu pokazać światu potęgę lodu, gdy potencjalna ofiara emanowała wesołością niczym motyle na wiosnę. Zwinęła skrzydła, darując sobie pokazówkę i myśląc, co z niespodziewanym gościem zrobić. Może da się go nawrócić na jedyną słuszną drogę szerzenia zimy?
Krasnoludek na swoje szczęście zjawił się akurat, by nie pozwolić smoczycy zapaść w głębszą zadumę. Przechyliła trochę głowę, patrząc na istotkę. Po tym zerknęła na Thorna, znowu na człowieczka i ponownie na zwierzołaka. W takich momentach miała ochotę uderzać głową w pień drzewa, zastanawiając się na czym świat stoi.
- A mam wybór? Lepiej, by ten zwierzołak nadawał się do zjedzenia, bo jestem głodna - mruknęła pod nosem, ruszając powoli po śladach krasnoludka. Humoru szybko nie odzyska, skoro w ciągu kilkunastu minut pod jej kryjówkę przylazły dwie osoby. Będzie musiała się znowu przeprowadzić, może na granicę z jesienią, gdzie jest trochę cieplej i nie będzie musiała zapadać w letarg? - Jakiego rodzaju dzikus was zaatakował dokładnie? I co dostanę za pomoc?
Łudziła się, że może wśród towarów będą ładne kamyczki, które sobie weźmie po "obiedzie". Bardzo lubiła świecidełka, szczególnie szklane i klejnotowe. Przypominały ją, a w lodowych rzeźbach dawały bardzo ładny efekt.
Przypilnowała jeszcze, by krasnoludek poszedł z nią i nie próbował się wymigać. Nie widziało jej się robić cudzej roboty, gdy proszący grzał tyłek w bezpiecznym miejscu. Ostatecznie pociągnie go ze sobą, przytrzymując kolcami na ogonie.

Przez chwilę nawet podekscytowała się, że coś może się dziać, ale szybko wróciła do znużenia. Może ryk pokazał drogę do wozu, może gdzieś tam się w środku niepokoiła, jednak frustracja z bycia głodnym dawała o sobie znać. Nie lubiła mieć złych przeczuć, tak samo jak nie widzieć przeciwnika.
Na pierwszy rzut oka nic nie było widać, przynajmniej z ziemi. Jedyny wniosek jaki z wyciągnęła z pobojowiska, to taki, że nie chce się znaleźć obok wściekłego zwierzołaka, skoro potrafił strzaskać deski. Przynajmniej nie powinien też latać, bo niewielu jej "rodaków" z taką krzepą to potrafiło. Podniosła łepek do góry, szukając jakiegoś dobrego punktu obserwacyjnego.
- Rozejrzę się z góry - rzuciła pochmurnie do Thorna, po czym rozłożyła skrzydła, by niezbyt zgrabnie wzbić się w powietrze. Zamierzała przysiąść na jakiejś gałązce czy wystającym kawałku kory, z którego będzie mieć dobry widok na okolicę. Poza tym łatwiej się wtedy rozezna w śladach na śniegu, a przeciwnika powinna dostrzec pierwsza.

Podróż była całkiem miła, tylko z powodu towarzystwa oczywiście. Tak, Thron się cieszył niezmiernie. Nawet jeżeli przez większość drogi panowała cisza, on i tak nie narzekał z tego powodu. No ale wracając do tego, iż w pewnym czasie usłyszał ryk. W sumie dawno nie słyszał żadnego ryku, ten był dość wyjątkowy. Na pewno go zapamięta na długo.
Kiedy wszyscy dotarli do miejsca kolizji niefortunnych zdarzeń, spowodowanych przez jakiegoś nieznanego zwierzołaka. Thron pierwsze co zauważył to rannego i pewnie nieprzytomnego krasnoludka, jednak niezbyt się nim przeją.
Bardziej się zastanawiał, jakby mógł pomóc. W końcu uleczyć, nie uleczy i tym bardziej nie będzie nawet próbował się za to zabierać. Jeżeli chodzi o resztę, to najwyżej wszystko może pomóc przenieść. No ale ostatecznie też nie chce zbytnio tego robić, on nie wie co chce tutaj robić. Może odpowiednim podejściem będzie wysłuchanie kogoś, może ktoś mu doradzi?
Gdy tylko zwierzołaczka towarzyszka wydała z siebie słowa i ruszyła czym prędzej ku górze, Thron tylko przyglądał się jej. Po jakimś czasie ponownie wrócił wzrokiem do krasnoludka.
- Thron może pomóc na wiele sposobów, ale nie każdy z nich może być pozytywnie efektywny. Wybierz i przekaż mi słowa, malutki przyjacielu.
Rzekł, po czym zaczął się rozglądać za jakimiś nowymi patykami.




Ps: Sorry, że tak długo. Za dużo pracy ;c

Patrzyła wokół, przy czym nerwowo machała ogonem. Nie widziała zagrożenia, co było o wiele gorsze niż jego zlokalizowanie. Ktoś mógłby się ucieszyć, że jest bezpiecznie, ale smoczyca miała ochotę komuś grzmotnąć po głowie łapą. Drący paszczę krasnoludek w sumie się o to prosił.
Zeskoczyła ze swojego miejsca, by szybując wylądować przy towarzyszach, lecz na tyle daleko, by przypadkiem na żadnego nie wpaść. Nie złożyła skrzydeł, woląc pozostać gotową do lotu kosztem gracji na ziemi. Od razu też warknęła na krasnoludka.
- Dobrze ci idzie ściąganie na nas uwagi. Proponowałabym jednak zamiast rozpaczać, to wyjąć to drewno, a dziurę załatać tymi waszymi... szmatami. - Keania była bardzo daleko od noszenia ubrań, ale dało się z nich zrobić bandaż. Zresztą chodziło jej bardziej, by sprawić wrażenie pomocnej i liczyć, że człowieczek bez kołka w ciele szybciej się wykrwawi. Problem z głowy i obiad w bonusie. - Mogę go po tym zamrozić, powinno pomóc.

Obudziwszy się po chwili, bo zaspawszy. Thorn ogarnął, że jednak przyciął owego komara. Przynajmniej tak to wyglądało i chyba tak to było.
Nie ważne, ważniejsze było teraz co się dzieje. Powoli się rozglądając, Thorn zauważył iż mały krasnoludek sobie krwawi i ten drugi drze się. Niewiele ta sytuacja do niego przemawia, ale skoro krasnoludek wydał konkretną komendę. Zwierzołak uszanował jego decyzję, następnie podszedł spokojnie bliżej i wystawił obie łapy w ich stronę. Byli malutcy, więc spokojnie powinni się zmieścić na jego łapkach.
- Poniosę was.
Rzekł krótko, następnie oczekiwał.
Jeżeli chodziło o ryk, był on dość ciekawy. Miał w sobie jakąś taką symfonię terroru, aż miło się słuchało. Thorn zawszę był ciekawski i z chęcią poczekałby na dawce dźwięku, ale raczej innym się nie śpieszyło. No cóż, Thorn smutny i lekko przygnębiony. Będzie musiał później poszukać dawcy dźwięku, może nawet smoczek mu pomoże.
- Którą ścieżkę chcecie obrać? Thorn, wyruszy.
Dodał, następnie czekał i czekał. Miał kupę czasu, a nawet dni i miesięcy.



[Sorki, mam teraz wyjazd. Tak więc będę dopiero w niedzielę i odpiszę]

Przewróciła oczami na zachowanie krasnoludka, który chyba pierwszy raz widział krew. Naturalnie, że krwotok się wzmocnił, w polowych warunkach powinno się usztywniać ciało obce. Ciekawe skąd się urwał, bo z Zamku Zimy na pewno nie. Zresztą drugi zwierzołak też wydawał się nietutejszy w swoim zamyślaniu się. A mogła zabić...
- Na oddech zimy, pokaż tą nogę... - Cyrku czas dalszy, ale sobie potrenuje rzucanie drobnych czarów. W najgorszym wypadku stłuką rannemu po drodze nogę. Przybliżyła pysk do prowizorycznego bandaża, a jedną z łap ułożyła w znany sobie znak, luźnymi mięśniami łagodząc siłę czaru. Delikatnie chuchnęła, by lodowaty oddech zamroził opatrunek wraz z raną pod nim. Ile "nieplanowanych" odmrożeń krasnoludek się przy tym nabawi, może okaże się później.
- No było się głośniej drzeć, to nowy kolega by szybciej przyszedł - stwierdziła z przekąsek, ponownie słysząc ryk. Zezwierzęconym niezbyt się przejmowała, nawet beznadziejnego lotniska się nie złapie, jeśli jest dość wysoko. - Sugeruję podreptać w kierunku przeciwnym do bytności nerwowego przyjaciela.

Thorn nie lubił zbytnio krzyków, były takie irytujące dla uszu. No ale raczej nic nie poradzi, skoro jeden z krasnali jest dość ranny. Chyba raczej powinien zrobić jak chcą i udać się we wskazanym kierunku, oczywiście w stylu. Thorn nigdy nie biegał, ani tym bardziej nie miał zamiaru tego robić. W końcu lata spędzone na spacerowaniu i innym tym podobnym przechadzaniu się, sprawiły, że jego nogi nie dostosowały się do takich hardcorowych czynów. Dlatego też, odwrócił się we wskazane miejsce i po prostu ruszył szybszym spacerkiem.
- Spokój jest ciężko uzyskać, ale łatwo stracić. Nie czuję potrzeby odczuwania paniki, mój mały przyjacielu.
Powiedział spokojnie, następnie zamyślony ruszył do przodu. Może niedługo jego oczy spoczną na kimś kto wydaje ryki, dawno nie widział czegoś ciekawego. A tym bardziej dzikiego i wściekłego.

- Poprawka: wy możecie zginąć, ja mam skrzydła - rzuciła wesoło do krasnoludka, coby go jeszcze ciut dobić. W sumie nawet była zadowolona, że Thorn niezbyt śpiesznie oddalał się od zagrożenia. Nie dość, że mogła spokojnie za nim nadążyć susami przez śnieg godnym gracji lisa, to niedługo poznają też nowego kolegę.
Oczywiście skrzydła trzymała rozłożone, a w myślach powtarzała znaki, których może użyć. Tyle okazji teraz przed nią było, aż ciężko wybrać. Hm, może najpierw zaczekać, kto pierwszy padnie, by napełnić sobie brzuch. Z resztą się zobaczy.

Podniosła, głowę, gdy po śniegu przemknął cień. Kruka czy innego ptaszyska nawet ona wolała nie spotkać, a czasem się zdarzały. Przerośnięte ego nie dopuszczało do jej głowy, że mogła napotkać jakiekolwiek zagrożenie, któremu nie sprosta. Po prostu marnowanie czarów na odpędzenie ptaszyska było niezbyt godne jej osoby.
Bardziej interesowała się spadkiem temperatury wokół, co pierwsza odczuła, bo jednak biega goła. Odmrożeń się nie nabawi, lecz komfortowo to już niezbyt jej było. Tak czy siak dawała do przodu kolejne susy, rozglądając się wokół. Od tyłu jej nic zaatakować nie powinno, kolce na ogonie nie są tylko na pokaz.