Okolice Kopca

Obecni akurat w okolicy mogli usłyszeć śpiew. Z początku cichy i niewyraźny... lecz z każdą chwilą nabierał na sile. Emanowała z niego radość. Wręcz niepojęta, niepodobna nawet do Domgara. Ale nikt chyba temu nie powinien się dziwić. Właśnie zaczęła się jego podróż. Wkrótce zobaczy te wszystkie miejsca, które zasłyszał z opowieści. Na sam początek postawił sobie dość ambitny cel. Świątynia Bogini... Nie chciał nic ukraść, czy dopchać się do ksiąg. Po prostu zobaczyć. Ujrzeć na własne oczy obiekt, tak ważny dla ich wspólnej historii. A stamtąd już prosta droga do wszystkich czterech pór roku. Można powiedzieć, że dla krasnoludka okolice świątyni były bramą. I ubzdurał sobie, że musi ją przejść, by na dobre zacząć poznawać świat. Tak więc oto szedł. Z radosną i pełną życia pieśnią na ustach. Z klekoczącym plecakiem i postrzępioną peleryną, wesoło szurającą po liściach. Oraz jakimś kijkiem, którym stukał w rytm tylko dla siebie słyszanej muzyki.

Krasnoludek postanowił podejść do grupki. Bo czemu by nie? Chociażby po to, by o drogę spytać. Przerwał swą radosną pieśń, poprawił plecak i pokierował swe żwawe kroki w ich kierunku. A wraz ze zbliżaniem się do nich, coraz bardziej go rozmowa ciekawiła. Już mu się ciskało na usta powitanie, jednak stłumił je krzywym uśmiechem. Chciał wpierw zobaczyć, z kim w zasadzie ma do czynienia. Istniało ryzyko, że z grupką osób gatunku "nie twój interes". A takie grupki potrafią być bolesne.

- Cóż, najwyraźniej tak. Z waszych krzyków wyłapałem kilka interesujących słówek. I chętnie też bym powrzeszczał, ale śpieszy mi się przed starością. Także wiedzą szanowne ssaki, którędy do świątyni, coby mnie nic nie pożarło?
To powiedziawszy zaczął im się kolejno przyglądać. Szczególnie długo jego wzrok utkwił na lisowatym stworze. Lekko się pod nosem uśmiechnął na jego widok. Z tej całej gromadki, to akurat jego reakcji najbardziej się spodziewał. I chociaż fascynował go temat rozmowy, to podejrzewał, że słowa przy nim nie pisną. Tak więc nie sądził, by było sens zadręczać ich trudniejszymi pytaniami, niż o drogę.

Domgar uciekł na chwilę wzrokiem gdzieś w bok, jakby rozważał. Dłuższą chwilę tak myślał, aż nie spojrzał znów na nich i uśmiechnął się szeroko. No tak, szczęście mu sprzyja.
- Ja zaś jestem Domgar. Bezużyteczny poszukiwacz tajemnic tego świata. Powiadają, że przynoszę pecha. Ale o ile nie przeszkadza wam gap, chcący obejrzeć sławną świątynie, to czemu bym miał nie dołączyć?
Odpowiedział wesoło do Telagiusa, kątem oka oglądając resztę grupki. Ciekawe... To aż takiej drużyny trzeba do zbadania świątyni? Krasnoludek już sobie wyobrażał, jak sam miałby tam dojść.

Krasnoludek na chwilę się zamyślił, mrużąc lekko oczy. Jak tu przekonać złodziei, by oddali, co ukradli... Dreptał krokiem równym reszcie grupy, zastanawiając się nad zagadnieniem.
- Skoro oni was okradli, to dlaczego nie zrobicie tego samego?
Spojrzał na sowę, unosząc lekko brwi. Dla niego to było zaskakująco oczywiste... Wleźć do jaskini, zabrać kielich i ulotnić się, nim wściekli przestępcy cokolwiek zauważą. Plan idealny, zwłaszcza, że większość z ich grupy to niezbyt zwinne krasnoludki. Wszak potrzebny im włamywacz!

- To w takim razie, hmm... Wykurzyć nie można? Jak to jaskinia, to wystarczy tam dymu nawpuszczać i sami uciekną!
Problem dość trudny, ale nie sprawiało to bynajmniej, by krok Domgara był mniej wesoły. Podobnie, jak wyraz twarzy. Widać po prostu potraktował to, jako wyjątkowo trudną zagadkę. Głównie dlatego, że przecież do świątyni jeszcze trochę drogi. Tyle rzeczy może się zmienić w tym czasie. Po co martwić się na zapas?

- No cóóóóż... Skoro tak boicie się o walkę, to zostaje wam tylko zakradnięcie się. Zresztą zbyt ich przecieniacie. Nie wiedzą pewnie, jakie kielich ma znaczenie. To tylko głupiutcy rabusie.
Wzruszył ramionami i przystanął na przerwę. Najwyżej zaimprowizują... No bo co się może stać? Rabusie, to rabusie. Tylko tchórze i przebrzydłe gady chowają się w jaskiniach.

Krasnoludek klapnął sobie na ziemi i sięgnął do plecaka. Wyjął z niego oderwany kawałek chleba, po czym zaczął go zajadać, aż okruchy sypały się wokoło. Przeżuwał powoli, myśląc nad czymś uparcie. Mrużył przy tym lekko oczy, by dodać jeszcze większego wrażenia zadumy. Lecz w zasadzie, to decyzję podjął już kilka sekund po wypowiedzeniu propozycji przez Telagiusa. Przecież po to tu właśnie był... By zwiedzić świat i dowiedzieć się nieco o nim. Jaka mogłaby być lepsza okazja, niż przysłużenie się grupie historyków? Może coś ciekawego mu potem powiedzą. Także decyzje podjął. Zastanawiał się jeszcze tylko, w jaki ma to sposób zrobić... Lub, czy jest jakieś inne rozwiązanie. Wyglądało jednak na to, że rzeczywiście będzie musiał zabawić się we włamywacza. Cudownie... Nie no, naprawdę go to ekscytowało.
- A więc niech będzie! - zerwał się po jakimś czasie na równe nogi, krzycząc radośnie - Odzyskam dla was ten kielich, chociaż kompletnie nie wiem, jaką historie w sobie kryje. No ale przecież... tego się chcecie dowiedzieć, nieprawdaż?
Drugą część wypowiedzi skierował do sowy, uśmiechając się przy tym nieco. I nie odrywając wzroku od grupki, znów zarzucił plecak na plecy. Po czym podparł się laską, patrząc na nich wyczekująco.
- Więc ruszamy?
Energia dosłownie tryskała z niego. Albo Domgar jest wyjątkowo głupi, albo rzeczywiście znał się na skradaniu. Bowiem wyglądał, jakby właśnie ktoś mu zaproponował przytulenie słodkiego żuczka, a nie misje, na której będzie poważnie ryzykował życie.