Keania

Keania

Chłód jest zawsze dobry

WYGLĄD

Jaki jest smok, każdy widzi. Jeśli ktoś wyobrazi sobie małego, lodowego smoka, to najpewniej wyobrazi sobie Keanię. Siedmiocentymetrową gadzinę, z czego połowa to ogon, o skrzydłach niczym z lodowych sopli. W rzeczywistości jej skóra i kości są po prostu częściowo przezroczyste, tworząc iluzję stworzenia z lodu.

Całe ciało ma pokryte twardymi łuskami, przechodzącymi płynnie w naturalne ozdoby i bronie. Pięć z nich przekształciło się w kolcowy kołnierz za głową, z dwoma rogami o nierównej powierzchni. Inne stały się zakrzywionymi kolcami u szczytu skrzydeł oraz trzema ostrzami na ogonie. Kolejne tworzą ostre pazury u łap, a igiełkowate zęby również przypominają jakąś formę łusek.

Pyszczek ma niewinny wyraz, który tylko pogłębiają ogromne, niebieskie oczy. Niemal nie widać nozdrzy, jakby już nie mieściły się na głowie. Ta płynnie przechodzi w szyję i podłużne ciało, z wężowym ogonem. Łapy ma krępe, z stosunkowo krótkimi palcami.

CHARAKTER

Jest surowa niczym zima, wręcz stara się być jedną z jej groźnych twarzy. Istna zmora osłabionych i zagubionych, jeśli trafią na zajmowane chwilowo przez nią terytorium. Nie pokazuje litości czy współczucia, na prośbę może najwyżej dobić. Unika stałych zobowiązań wobec innych, dotąd jedynym wyjątkiem pozostaje Zamek Zimy.

Z drugiej strony szanuje osoby potężniejsze lub równe jej, nie szukając usilnie sposobu na ich pokonanie. Szczególnie darzy sympatią wszelkich mędrców i łowców lepiej radzących sobie w lodowej dziczy. Sumiennie spłaca tym osobom długi, gdy taki jej się przytrafi, lecz również namolnie obserwuje, by zyskać nową mądrość. Skrupulatnie nosi w sercu wszelkie zniewagi, by w przyszłości odebrać za nie zapłatę.

Czasem pokazuje swoją piękniejszą stronę, zachwycając się ulotnymi widokami czy emocjami. W takim nastroju robi się znacznie bardziej towarzyska, a nawet gadatliwa. Wtedy też za odpowiednim haraczem przyjmuje istoty chętne, by zgłębić ścieżkę magii Lodu. Jednak przez jej chłodny charakter uczeń nadal musi się sporo za nią nachodzić czy uważnie śledzić rozmowy, by udowodnić hart ducha i zdobyć prawdziwą wiedzę.

HISTORIA

Rodzina i pochodzenie nigdy nie zaprzątały jej głowy. Przyciśnięta stwierdzi tylko, że Zima jest jej matką, a Lód ojcem. Sama zresztą nie do końca wie, kim naprawdę byli. Wspomnienia ciepłego gniazda, gnania z rodzeństwem za żukami czy grzania się w ciepłym słońcu nie pasują do tego, kim jest.

Zresztą kto by pamiętał malutką gadzinę, która wybrała się na samotną eskapadę w kierunku Świątyni Bogini? Keania zawsze była tą najwytrwalszą, najokrutniejszą i najgorszą w całej rodzinie, więc trafienie w pokryte śniegiem rejony Gościńca jej nie złamały. Mimo głodu parła dalej przez zaspy, rozglądając się za kryjówką. Może umarła gdzieś z zimna i dziwna siła ją zwróciła światu? Może chłód tak bardzo przeszył jej kości, że stał się jej częścią? Albo to cudze wspomnienia? Tego nie pamięta już wcale, ale faktem jest, że nadal chodzi wśród żywych.

Dzicz zawsze była jej domem, a lód przyjacielem. Nie zaglądała w czasie swoich podróży w książki, opierając się na własnym rozumie i obserwacjach. Chyba nikt inny nie spędził tylu godzin na wpatrywaniu się w lodowe sople, dokładnie studiując każdą falę czy załamanie światła. Z kolei siedzenie w bezruchu w oczekiwaniu na obiad stało się jedną z jej najskuteczniejszych form polowań. "Lód się przesuwa powoli, a chłód tylko go wzmacnia." Ta zasada prowadziła ją przez najcięższe polowania i pokonywała najbardziej oporne etapy w opanowywaniu magii.

Każdy kolejny rok jest tylko kolejnym rozdziałem w jej podróży, a zima etapem do zjednoczenia z lodem.

Zima jest nadzieją dla wszystkich

Mechanika

Dodatkowe informacje

Wbrew pozorom jest biało-przezroczysta, lecz błękitne zabarwienie nadaje jej niebieska krew. Ktoś ją musiał najwyraźniej porządnie magią potraktować.
Zresztą do nauki od niej czarów nie ma zbyt dużo chętnych, bo podobno ze trzech bardziej upierdliwych uczniów zjadła. Jednego niby za dodanie do wody, którą piła, czerwonego barwnika, przez co potem chodziła różowa przez parę dni.
Często ułamują się jej zęby przy gryzieniu, lecz bardzo szybko odrastają.
Nie jest zdolna do stanięcia na tylnych nogach, a przy siedzeniu musi podpierać się ogonem