Podziemne drogi

Liso-wilk nie zareagował, co skończyło się dla niego bardzo źle, czy to była wskazówka dla Itzala "chrzanić wisiorek, uciekaj"? Możliwe, ale on poczuł, że jest w stanie użyć swojej magii ponownie i to właśnie zrobił, jednak teraz nieco inaczej wykorzystał ją, można powiedzieć, że lubi mieć dłużników, toteż zauważając, jak smok próbuje oślepić ich wroga - Itzal zrobił to samo, otoczył jego pysk cieniami, co by nic nie mógł przez nie zobaczyć. On to wykorzysta! Podbiegł do zwierzołaka, którego przysypał śnieg i odkopał go swoimi łapkami, które idealnie się do tego nadawały. Nie zrobił tego jednak po to, by mu pomóc, aż tak zmysłów nie postradał. Gdy tylko zobaczył wisiorek, który go wyjątkowo interesował, chwycił go w swoje łapy, urwał z szyi lisa i uciekł jak najdalej od toczącego się tutaj boju, prawdopodobnie w stronę, w którą uciekł smok, jednak tego w całym tym ferworze nie zauważył.

Akcje:

Udało się. Nie wierzyła w to w pierwszej chwili, ale udało się. Robak przemknął tuż nad nią, wróżka musiała powstrzymać w sobie pisk z przestraszenia. Setka odnóży przeleciała nad jej ciałem, niektóre nawet wpadając do jej kryjówki. Na szczęście praktycznie od razu wychodziły z niej i dalej ścigały nieobecną już w korytarzu wróżkę. Wreszcie wszystko ucichło. Jedyne, co rozchodziło się w tunelach to spazmatyczne bicie serca malutkiej istotki, a przynajmniej jej się tak wydawało. Mimo ciszy nie wyszła jednak przez jakąś dobrą minutę, próbując po prostu się uspokoić. Już poszła. Już można wyjść. Już. Spokojnie. Jesteś względnie bezpieczna. Względnie. Bardzo. Jeśli stonoga nie zwróci raz jeszcze. Oby nie. Byleby nie. W końcu zebrała w sobie tyle odwagi, by wyleźć z szczeliny. Wystawiła najpierw głowę i rozejrzała się raz w prawo, raz w lewo, kolejny raz w prawo i ostatni w lewo. Dobrze, nic nie ma. Następnie wyskoczyła cała i... spadła na podłogę. No tak. Dotychczas przecież była na suficie. Spojrzała tęsknie w stronę, gdzie zniknęła stonoga. Cóż, może była ciekawska, ale jeszcze nie samobójcza. Przynajmniej nie aż tak. Gdyby to był jakiś lis, albo inny obywatel Gośxińca, to by się nawet nie zastanawiała. Ale o stonogach wiedziała mało, potrzebowała więcej. Podniosła się z podłogi, sprawdziła czy wszystkie rzeczy są na miejscu (były, dzięki czemukolwiek), po czym zaczęła najciszej jak mogła wycofywać się.
Jeszcze tu wróci. Poduczy się magii, pouczy się o stonogach, zmajstruje sobie na nie broń i przejdzie, i zobaczy co jest za stonogą. Chodźby miało to zająć parę lat! Nie podda się! Nie nie nie.

Jak długo już biegł? Czas nie miał już dla niego znaczenia, najważniejsze było utrzymanie tempa oraz dystansu. Zanim odbiegł tak daleko, słyszał jak lis ryczał z bólu i miotał się z bólu, i tyle wiedział. Tyle widział. Tyle go tam widzieli.
Dyszał, sapał, zaczynały boleć go łapy i resztki uwagi pozwalały mu na nie potknięcie się o byle kamień. Ale dawał radę, adrenalina mu tak skoczyła, że nic się nie liczyło poza przeżyciem. Ale zaczynało dopadać go zmęczenie, toteż zaczął zwalniać. Szczególnie że wbiegł do stosunkowo wąskiego korytarza, a nie chciał się z czymś przypadkiem zderzyć.
Wyciągnął przed siebie pazury i z piskiem przejechał po kamieniach oraz lodzie. Rozłożył nieznacznie skrzydła chcąc złapać równowagę, po czym usiadł. Dyszał ciężko, trzymając łeb nisko. Chrząknął głośno i dopiero wtedy uniósł łeb, chcąc zobaczyć gdzie jest. I.. zdecydowanie nie spodziewał się dojrzeć jakiejś wróżki przed sobą. Dzięki bogom się zatrzymał, bo zderzenie byłoby okropne. Nie miał siły na ewentualną walkę, nie mówiąc już o ograniczonej magii.
- Odradzam.. wychodzenie na górę... - sapnął do niej, nie wiedząc nawet czy ta go posłucha. - Grasuje lis.. Uff..

Spoiler:

Co robić, co robić. Wiedziałem, że warto było trenować siłę...
Wybór w tej sytuacji był tak trudny dla Itzala. Czas jakby spowolnił, gdy szybko analizował wszystkie możliwe wyjścia. W końcu wniosek był jeden: jak zginie, nic więcej nie ukradnie. Pal licho ten wisiorek. I tak też zrobił, rzucił się do ucieczki na czterech łapach, zakrętu nie wyrabiał, naprawdę! Magii pozostało mu niewiele, a bez niej na pewno nie da rady uciec. Może przyjdzie tu później, gdy lis odejdzie i poszuka jego truchła, z "błyskotką" przy nim. Nie będzie teraz głupio narażał się na śmierć. Miał tylko nadzieję, że tam gdzie leciał, czeka go bezpieczna przystań i nie będzie potrzeby walczenia z nikim, ani z niczym. Miał chyba dość emocji jak na jeden dzień... chociaż wcale nie. Okej można to uznać za szalone, ale on naprawdę nie lubił nudy i tak uciekając, uśmiechał się szeroko. Ten dzień zapisze mu się w kartach historii, jak tylko wróci do norki i dorwie jakiś dziennik, zacznie to zapisywać! Kiedy oddalił się od lisa, stopniowo zaczął zwalniać, nie chcąc się pośliznąć na lodzie, w końcu wszystko tu tylko czyhało, by go zabić.

Czy żałował? Nie. W momencie, gdy uciekał, zapomniał już o tym wisiorku. Radował się raczej, że tego dnia to nie on będzie przekąską tego wielkiego stwora. Nie biegł długo aż spotkał tego smoka, który był tam z nimi wcześniej. Zatrzymał się, będąc zmęczonym tym wszystkim w końcu przecież nie często tak dużo magii używał, nawet jeśli pomagała mu w fachu. Rozejrzał się wokół i ujrzał wróżkę, którą chyba zmroziło - a jej to co się stało? - zapytał towarzysza, w sumie nie oczekiwał logicznej odpowiedzi, sam mógł mieć problem z wyjaśnieniem tego problemu.
Cóż ta przygoda była ciekawa, ale Itzal nie miał dosyć intensywnych spotkań, chociaż nie wiadomo co może czyhać z drugiej strony podziemi. W końcu pewnie wróżka nie leciała w tę stronę bez powodu, a też nie wyglądała, jakby wróciła ze spaceru.
Otrzepał futro z resztek śniegu i prychnął - zwierzołak już z domu nie może wyjść co by go coś zjeść nie próbowało - ta uwaga była bardziej do siebie. Jak już ochłonął to stwierdził, że może ponarzekać, a i o wisiorku mu się przypomniało. Czuł się źle z tym, że go nie zdobył. Może wróci tam, licząc, że lis pomyślał o tym, by go zostawić dla Gnara. Zaraz na jego pyszczku pojawił się uśmiech - kiedy to tak niebezpiecznie się zrobiło w Gościńcu, częściej bym z nory wychodził - dodał po chwili.

Cisza jaka nastała po jego pytaniu była nie do przeżycia. Toteż spojrzał na wróżkę uważniej i wtedy zrozumiał. Gadał nie tyle do żywej istoty, co do.. rzeźby? Nie, wyglądała zbyt realnie na jakąś rzeźbę, więc została.. zamrożona? Gadzina zamrugała i opornie wstała na umęczone cztery łapy. Nim do niej jednak podszedł, usłyszał jak coś innego się do niego zbliża, ale tyle dobrego że było małych rozmiarów.
Odwrócił łeb w stronę zwierzołaka, znacznie uspokajając oddech.
- Pojęcia nie mam. Jak tu przybiegłem wyglądała.. żywiej. - odparł z grymasem na pysku. - Jeszcze nie widziałem stworzenia co umie się zamrozić w takim tempie..
Pokręcił łbem, obserwując okolicę. Nie, żeby zimno mu jakoś przeszkadzało, ale też.. co za dużo to nie zdrowo, jak to się mówi. A widząc wróżkę w nie najlepszym stanie.. taaa, coś było nie w porządku. Przeniósł jednak wzrok na zwierzołaka.
- Jak nie lis, to strasznie niskie temperatury. Nawet jak na dwór zimy. - potrząsnął skrzydłami. - Wiesz, stanie w jednym miejscu może nie być najlepszym wyjściem.
Pokazał na wróżkę, albo raczej to co z niej.. zostało. Ciałem tu była, owszem! Ale duszą chyba nie do końca.
- Wychodzenie na powierzchnię też nie. - wypuścił zimne powietrze przez nos. Za wielu opcji nie mieli. - Nie widzi mi się droga głębiej w podziemia, ale chyba innej drogi nie ma.

W pierwszej chwili, gdy zobaczyła inną osobę w tunelach po prostu zastygła. Chociaż, nie była to tylko wina niespodziewanego spotkania, chyba najmniej to przyczyniło się do jej dziwnego stanu. Nie nie, poczuła się, jakby coś złapało każdy mięsień jej malutkiego ciała i nie chciało ją puścić. Próbowała nawet odezwać się do nieznajomego, ale nie działało. Po prostu nie chciało. Czy tu kończy się jej szczęście? Nie. Nie! Miała zaledwie trzydzieści lat, to zdecydowanie za mało! Obserwując przybyszy usłyszała, jak chcą iść w dół (i była jeszcze bardzo żywa, wypraszała sobie, nie było z nią absolutnie nic złego i zaraz wstanie i im przywali za mówienie o niej, jakby była jakąś głupią lodową rzeźbą, bo nie była) i w sumie to przelało czarę. W dół? Oni byli głupi? Nie chwila, nie wiedzieli nic o stonodze! Musiała ich ostrzec! W końcu udało jej się poruszyć, a właściwie, to prawie bezwładnie upaść na twarz. No co. Jak tak stoisz zamarznięta to trochę zapominasz na chwilę, jak korzysta się z nóg.
- Tam niżej jest stonoga. - wymamrotała wróżka, powoli wstając na nogi. Głupie mięśnie, działajcie! Jeju, jeszcze zimniej się robi... czy jest jakiś sposób by dostać się w ciepłe miejsce?! - Całkiem duża.

Za bardzo skupił się na narastającym zimnie, toteż nie zauważył kiedy wróżka nagle ożyła. I zaczęła mówić! Podskoczył zaskoczony, odruchowo rozkładając skrzydła, chcąc złapać równowagę.
- Świeeetnie. Lis na górze, stonoga na dole, a do tego mróz między tym wszystkim. - stęknął niezadowolony, krzywiąc się nagle z bólu. Powietrze było okrutnie zimne, a wdychanie go tylko nasilało ból. Co to mogło jednak znaczyć?
Ano nic dobrego. Gad dostrzegł zimno bijące z korytarza którym tutaj przybiegli, a mróz najwyraźniej nie poprzestawał na tym i uparcie brną w ich kierunku. Z takim żywiołem Vise nie miał żadnych szans, i wątpił by którekolwiek z jego towarzyszy miało.
- Nie wiem jak wy, ale ja już wolę spotkać się ze stonogą niż tym.. cholera wie czym. - pokręcił łbem i skierował się w przeciwną do mrozu stronę (tą którą Bezimienna przyszła). Po czym zaczął biec, dopomagając sobie skrzydłami. To się dzisiaj nabiega, za wszystkie czasy.

Spoiler:

Itzal myślał nad każdą możliwą opcją, wszystko wydawało się nierozważne, głupie i grożące śmiercią. Jednak chyba jedyną szansą na stuprocentową śmierć jest oddanie się Wiatru, który pędził do nich, nie zatrzymując się nawet na chwilę. Przerażało go to? Niezupełnie. Zimowy Wiatr jednak był nieustraszony i zbliżał się coraz bardziej, przeżerając się aż do kości zwierzołaka, miał wrażenie, że zaraz tu zamarznie!
- Stonoga mówisz? - odezwał się do nagle przebudzonej wróżki, nie żeby go to nie zaskoczyło, teraz jednak nie miał czasu się nad tym rozwodzić - smok ma rację, lepiej iść do stonogi, aniżeli dać się zamrozić, więc jestem w stanie iść razem z nim - powiedział i zaraz zaczął biec w jego stronę, czując kujące zimno, przeszywające całe jego ciało i futro nawet nie zdawało się w tej sytuacji na nic. Niech to, czemu nie mógł urodzić się na terenach jesieni, tam było przynajmniej zdecydowanie cieplej. Miał nadzieję, że ten ruch przynajmniej go troszkę rozgrzeje.

Ledwie się ogrzała na tyle, żeby ruszyć się z miejsca i ostrzec resztę przed groźbą stonogi, zaczęło się robić bardzo zimno ze strony, w którą chciała pójść i sobie wyjść. Czy to ten osławiony Wiatr? Nie miała pojęcia. O czym miała pojęcie, to to, że nie chciała już tam iść. Za żadne skarby. Stonoga przeciwko trzem osobom mogła być mniejszym zagrożeniem, które na dodatek da się raczej łatwiej zabić. Nie jak to zimno.
- We trójkę możemy ją pokonać. Szybciej niż to. - mruknęła. Dobra, spadamy. Ale się ona dzisiaj naucieka. Co ją podkusiło żeby eksplorować Zimę? A tak, Wiatr. Przy całej swojej groźności był całkiem ciekawy i warty poznania. Ale to zaraz. Głód wiedzy zaspokaja się kiedy jest się żywym. Wróżka wstała i zaczęła gonić dwa zwierzołaki, sadzając wielkie susy. No bo jak. Biegła, wyskakiwała w górę, przelatywała chwilę korzystając z wyrzutu, lądowała lekko i powtarzała. Tak było szybciutko.

Biegnij. Biegnij. Biegnij. Biegnij.
Tylko to było teraz w głowie małego zwierzołaka, który uciekał co sił w nogach, chcąc uciec przed śmiercią, w końcu taka śmierć byłaby naprawdę słaba. Wiatr sam w sobie interesował go, ale raczej nie zamierzał stanąć i odpowiadać grzecznie na pytania małego Gnara. Czy byłby on w ogóle do tego zdolny? Wątpił, nie był raczej jakimś bytem, może swego rodzaju klątwą? Może jakiś niewyobrażalnie silny czarodziej rzucił na Gościniec ten wiatr, aby rozkoszować się śmiercią wielu istot? Jednak dlaczego miałby to robić? A może to jakiś nadprzyrodzony byt, który tak zwiastował swoją apokalipsę? Teorii było wiele - odpowiedzi ani jednej. Itzala bardziej niż jak to pokonać interesowało skąd się to wzięło... do czasu aż nie weszli do sali. Musiał przystanąć, aby złapać tchu i ujrzał... niebo? Chyba mógł to określić jako raj. Tyle łupów! I to niestrzeżonych przez nikogo. Chociaż zaraz za obietnicą bogactwa czyhała śmierć, nie może tak pozwolić temu zamarznąć, musi otworzyć chociaż jedną skrzynkę! Podbiegł do jednej z nich i użył wszelkich potrzebnych środków (siły jak i ostrza), aby dowiedzieć się co leżało w środku. Nawet nie grało to dla niego zbyt wielkiej roli, po prostu gdy tylko coś przykuło jego uwagę, pochwycił to w łapki i wrzucił do plecaka.

CholeraCholeraCholeraCholeraCholeraCholera-
Tylko tyle wirowało w głowie smoka. Zaczynało mu dudnić w uszach, serce biło jakby miało mu zaraz wyskoczyć z piersi, a łapy.. Łapy poruszały się niemalże mechanicznie, napędzane adrenaliną i rządzą przetrwania. Wszystko inne jasno dawało mu do zrozumienia, że jeszcze jeden taki raz i pewnie nie wyrobi. Za dużo, za długo, za daleko. Tyle biegł, tyle się dzisiaj nabiegał.
W całym zamieszaniu nawet nie dostrzegł, wyszedł na prowadzenie. Pewnie jego towarzysze też się dzisiaj nabiegali, ale że też stracili oddech tak szybko? Nie miał jednak czasu ani ochoty się nad tym zastanawiać, w końcu Zimowy Wiatr się tak nie męczy. O ile w ogóle robi cokolwiek poza odbieraniem życia.
Co mu dało z wyprzedzenia towarzyszy? Nic, poza tym iż nie miał Zimowego Wiatru aż tak blisko karku, bądź ogona. A poza tym? Nim się obejrzał, trafił na bardziej otwartą przestrzeń. O ile można to tak w ogóle nazwać, bo dalej byli w podziemiach. A końca widać nie było.
Rozejrzał się po okolicy, łapiąc pośpiesznie oddech. Najchętniej dalej by biegł, ale czemu teraz pojawiło się rozwidlenie? I jeszcze te skrzynki.. i do jednej z nich podbiegł tamten zwierzołak. Gad wypuścił zimne powietrze przez nos, tworząc mgiełkę. Nie, żeby już nie zmarnowali czasu myśląc nad tym, w którą stronę biec. Nieee, wcale.
- Jak pobiegniemy wszyscy w jednym kierunku to nic nie osiągniemy.. Ale rozdzielenie się.. też... - patrzył to na nich, to na trzy tunele, ale i na to co działo się za nimi.
Ostatecznie skierował się ku korytarzowi po lewej. Chyba tak będzie najlepiej, chociaż nie wiedział co go czeka.

SzybciejSzybciejSzybciejSzybciej.
Mantra powtarzana po raz drugi w głowie wróżki wymknęła się trochę z pod kontroli. Głównym problemem z nią było to, że nie działała. Po prostu. Jej organizm powoli nie nadążał za kolejną szaleńczą ucieczką, tym razem przed jakimś metafizycznym, nieistniejącym i zimnym jak diabli potworem, który z jakiegoś powodu postanowił sobie obrać za cel ich małą grupę. Musieli dobiec znacznie dalej niż wróżka oryginalnie dobiegła, ponieważ dotarli do jakiejś wielkiej sali z trzema korytarzami. Serio. Serio. Czy nic nie może być proste i w jednej linii?! I jeszcze wszędzie jakieś pakunki, świetnie! Mała wróżka nawet o niczym nie dyskutowała, zbyt życie jej było miłe. Złapała za jeden z mniejszych pakunków i pobiegła dalej, za smokiem. No co. Lepiej w razie czego wziąć. Może się przydać jakiś prowiant jeśli mają przeżyć. W kupie raźniej, a więc nie miała zamiaru nigdzie iść sama. Oh, niech ten wiatr się nimi znudzi!