Podziemne drogi

Rozległa sieć dróg, ścieżek a nawet osad ciągnących się głęboko pod warstwą śniegu powstała z pragmatyzmu. Albo, jak żartują niektórzy, lenistwa mieszkańców Zimy. Znużeni wiecznym odśnieżaniem - rekordzistom zdarzało się to parę razy dziennie! - by dotrzeć do najbliższego sąsiada. Postanowili więc schować swoje domy i drogi pod śniegiem. Korzystając z magii lodu i użytku łopat wybudowali i zabezpieczyli cały labirynt ścieżek. Niektóre wąskie i niskie, inne tak rozległe, że po bokach drogi rozstawiają się kupieckie stragany! W węzłach ścieżek powstały (albo zostały przeniesione) mniejsze i większe osady. Nad powierzchnią widać je jedynie jako smugi dymu unoszącego się z kominów.

Jeśli miałby wskazać miejsce, gdzie poza jesiennym królestwem byłby w stanie się odnaleźć, to bez wahania wskazałby właśnie te połacie przyprószone śniegiem przynależące do Zamku Zimy. Może nie był to wybór, który podzieliłaby większość stworzeń, zwłaszcza teraz,  gdy zima rozgościła się na dobre w całym Gościńcu. Każdy raczej tęsknie wyglądał na Dwór Wiosny czy Scenę Lata, gdzie w stolicach z pewnością utrzymywało się upragnione ciepło skutecznie odganiając zimową aurę. Loki, jak na przekór, nie przepadał za upalną pogodą, zdecydowanie bardziej wolał chłód, który z resztą nie był mu znowu aż taki obcy. Jesień, choć piękna, pod tym względem również nie rozpieszczała zbytnio swoich mieszkańców.  
Oczywiście nie przywiodła go tu sama sympatia do tej części Gościńca. Już od dłuższego czasu chodził mu po głowie pomysł rozszerzenia swoich magicznych zdolności o nową ścieżkę. Nie był jeszcze w pełni zdecydowany, co chciałby dokładnie opanować. Czy w ogóle brać się za już znane rodzaje magii? A może wręcz przeciwnie - rozpocząć badania nad czymś zupełnie nowym, unikatowym? Coś, nad czym żaden mag się jeszcze nie pochylił. Zanim jednak podejmie decyzję w tej kwestii, wpierw był zmuszony nieco wychylić nosa poza rodzinne strony aby pogłębić swoją dotychczasową wiedzę. Nie jest już przecież malcem, któremu dobra wróżka zdradzi wszystkie sekrety tego świata. Jeśli chce stać się potężniejszym magiem, musi sam sobie na to zapracować.
I tak, Loki podążał teraz niestrudzenie przed siebie, coraz bardziej zatracając wygląd obcego na rzecz białego puchu, który lgnął do jego futra. Chcąc nie chcąc, gdzieś tam z tyłu głowy miał lekkie obawy, że nie zostanie miło powitany przez tutejszych i cała ta wyprawa okaże się zupełnie daremna. Starał się jednak szybko odganiać podobne myśli. W końcu nie wypada by mag trudniący się magią umysłu ulegał własnej jaźni i lękom kryjących się w jej kątach.
W ogóle nie wypada tak dostojnemu zwierzołakowi, który potrafił zadbać o siebie samego w leśnej głuszy, by tracił głowę z tak błahego...
...za pewne "powodu", tak zakończyłby tę myśl, gdyby ostatni krok nie poruszył luźnej warstwy świeżo nasypanego śniegu. Ta osunęła się w dół bezceremonialnie zabierając ze sobą wilka, który gdzieś po drodze zgubił tą całą swoją dostojność, najpierw próbując bezskutecznie zatrzymać ten niespodziewany zjazd, a potem znalazłszy się już pod ziemią, gramoląc się prędko z nasypanej hałdy. W końcu stanął stabilnie na czterech łapach i z nieukrywaną złością otrzepał się ze śniegu przywracając się do porządku.
I co teraz? Rozejrzał się niechętnie dookoła siebie, dostrzegając jedynie dwie opcje - albo zdoła z powrotem wdrapać się na górę, w co powątpiewał, zważywszy na fakt, że świeży śnieg nie jest zbyt dobrym oparciem do skakania czy wspinania się dla czworonożnego stworzenia. Pozostawała mu więc opcja 'b' - czyli podążać tym podziemnym korytarzem, który nie wiadomo dokąd prowadził i czy w ogóle gdzieś prowadził. Nie zdziwiłby się, jakby za zakrętem znalazł  po prostu solidną ścianę od razu kończącą całą tą podziemną eskapadę. Na tę chwilę jednak nie pozostawało mu nic innego jak sprawdzić chociażby najbliższe otoczenie, powęszyć czy przypadkiem coś tu groźnego nie mieszka.
Westchnął ciężko i ruszył przed siebie skupiając wszystkie zmysły. Ostatnie czego pragnął, to zginąć w tak marnym miejscu.

Idąc lodowym korytarzem, Loki coraz mocniej utwierdzał się w przekonaniu, że nie jest to jakaś przypadkowa jama uformowana pod pokrywą śnieżną, a siatka korytarzy, z której za pewne mieszkańcy Zamku doskonale wiedzieli i korzystali na porządku dziennym. Ale skąd taki melancholik z Kopca mógł wpaść na to, że mają tu tajne, podziemne przejścia, które nie to, że chroniły przed zamieciami szalejącymi na górze, to jeszcze nagromadzony śnieg dobrze izolował wnętrze podnosząc naturalnie panującą tu temperaturę? Loki mógł się poczuć niemalże szczęściarzem, że znalazł się w tak dogodnych warunkach, gdyby nie drobny fakt, że nie miał pojęcia dokąd zmierza. Niby na górze też nie bardzo orientował się w terenie, ale jednak był na otwartej przestrzeni, gdzie zawsze mógł brać nogi zapas, gdyby znalazł się w nieciekawej sytuacji.
Tu był w potrzasku.
Do tego miał coraz bardziej nieodparte wrażenie, że jego krokom towarzyszy odgłos dodatkowych stóp lub łap. Najpierw zbywał to uzasadniając echem, które przecież występowało zupełnie naturalnie w takich miejscach. Wszelkie wątpliwości zostały jednak rozwiane, gdy czuły nos wychwycił obcy zapach, zdecydowanie wyróżniający się na tle neutralnego, chłodnego powietrza. Nikogo co prawda nie zauważył, przed nim jedynie ścieżka oraz lodowe ściany niezbyt dobrze oświetlone delikatnym, błękitnawym światłem przebijającym się przez cieńsze warstwy śniegu.
Starał się ani nie zwalniać ani nie przyspieszać, sprawiając wrażenie wciąż kompletnie nieświadomego nowego towarzystwa. Może i wzrok go zawodził w tej chwili, ale w zanadrzu przecież miał jeszcze swoje telepatyczne zdolności. Na nieszczęście napotkanego, mag nie potrzebował kontaktu wzrokowego by wtargnąć w umysł odbiorcy. Wystarczyło jedynie, by wyczuwał w swoim zasięgu obecność obcej mu jaźni, po którą mógł bez najmniejszego problemu sięgnąć.
-Kimkolwiek jesteś, natychmiast wyłaź z cieni!- odezwał się mocnym, ciężkim głosem, tak by porządnie zahuczało w umyśle skradającego się, wybijając mu z głowy wszelkie potencjalne, niecne plany.

Choć w czasie powolnej eksploracji podziemnego labiryntu towarzyszyła mu pełna czujność, wszystkie okoliczności zdawały się działać na jego niekorzyść. I ani bystre oczy, ani postawione wysoko uszy, a nawet wrażliwy nos nie zdradziły Lokiemu tajemnicy, która kryła się pośród cieni. Nie sprawiało to jednak, że w jakikolwiek sposób zwierz stawał się coraz bardziej zrelaksowany, wręcz przeciwnie - napięcie w nim wciąż wzrastało. Marzył tylko o tym, by znaleźć jakieś wyjście z tej lodowej pułapki z powrotem na otwartą przestrzeń. Jeśli miałby wybierać, to zdecydowanie bardziej odpowiadała mu walka ze złą pogodą niż ta towarzysząca każdemu kroku frustrująca niepewność.
Nie był świadom, że oto właśnie jego obawy się po trosze realizowały. Z tą drobną różnicą, że nic nie czyhało na jego własne życie, lecz na jedyną rzecz, jaką miał przy sobie i do której przywiązywał dużą wartość sentymentalną. Choć tak na dobrą sprawę nie była ona w ogóle cenna, ot parę  skórzanych rzemieni przewiązanych staranie w plecionkę, pozbawiona błyszczących ozdób, kryształów, wartościowych kruszców. Żaden szanujący się kupiec nie poświęciłby mu ani chwili uwagi. Cóż, tak jak Loki nie miał pojęcia o cienistym złodziejaszku, tak i sam rabuś nie zdawał sobie sprawy, że obrał za cel zupełnie pozbawiony wartości łup.
W tej markotnej ciszy rozbrzmiał wyraźny łopot skrzydeł, a zaraz po nim czyjś okrzyk. Łatwo zgadnąć, jaka była pierwsza reakcja wilka, który poruszał się dotychczas w pełnym napięciu i oczekiwaniu na atak. Instynktownie zerwał się do biegu w kierunku odgłosu. Trudno. I tak nie miał, gdzie się tu schować, jego własna magia też nie zdołałaby zatuszować jego obecności, a przez uciekanie na oślep mógłby na dobre się zagubić w tej sieci korytarzy. Wolał już bezpośrednie spotkanie. Może tym razem los uśmiechnie się do niego i znajdzie wyjście z tej beznadziejnej sytuacji.

Ledwie co zerwał się do biegu, a już wylądował bezwładnie na lodowej posadzce. I tym razem nie miał zaspy śnieżnej, która złagodziłaby zderzenie oraz upadek. Dlatego zajęło mu dobrą chwilę, a właściwie parę chwil by pozbierać swoją skromną, zwierzołakową osobę z ziemi i zorientować się, co się w ogóle stało. Jeszcze minutę temu był sam w pustym korytarzu z otwartą przestrzenią przed sobą. Wiedział, że gdzieś tam w oddali ktoś się pojawił, bo słyszał wyraźnie trzepot skrzydeł oraz okrzyk. I był pewien, że nie był to wytwór jego wyobraźni.
Rozejrzał się wokół siebie szukając przyczyny tego bolesnego zderzenia. Ta w końcu ujawniła się - na jego oczach, cienie zaczęły się rozpływać pokazując drobniejszego od niego zwierzołaka z czaszką na głowie. Nawet nie trudził się z rozpoznawaniem gatunku, do jakiego przynależał ten osobnik, za to natychmiast zerwał się na równe nogi ze zjeżoną sierścią na karku oraz obnażonymi kłami. Loki zdecydowanie nie miał ochoty wchodzić teraz w rozmowy, zwłaszcza gdy całe jego ciało było obolałe od tego niefortunnego zderzenia. Co więcej właśnie zaczynał zdawać sobie sprawę, że ten nieznajomy musiał skrywać się do tej pory w półmroku, najpewniej używając magii cienia. Tylko tak jego wyostrzone zmysły mogły zostać tak perfidnie oszukane. Nie obchodziło go zbytnio, po co ten maluch miałby to czynić, stąd zawarczał przeciągle nie kryjąc swojej rosnącej złości. Z punktu widzenia osoby nieznającej go mogło to wyglądać jakby był na skraju zezwierzęcenia. Mag jednak uznał, że jego warkot był dostatecznie jasny do zrozumienia, niewymagającym słownego objaśnienia - albo usłyszy teraz zadowalające go wyjaśnienie albo nieznajomy zwierzołak weźmie nogi zapas znikając mu z oczu na dobre.

I jak tu się nie denerwować? Gdy jeden z niewiadomych pobudek bezczelnie ukrywał się pośród cieni czyhając na nieświadomą ofiarę. A drugi przybywa nagle ni stąd ni zowąd bawiąc się w jakiegoś sędziego, choć w ogóle nie miał pojęcia, co się tu wydarzyło. Rzeczywiście, tak poważny mag jak Loki nie ma nic innego do roboty jak szukać zwady na obcych mu terenach. Mimo wszystko wilczur wziął głębszy oddech prostując się przy tym do normalnej pozycji. Jedynie w złotych oczach wciąż tliła się wyraźna złość oraz irytacja. Już w jego myślach rodziła się jakaś cięta riposta pod adresem samozwańczego rozjemcy, gdy usłyszał głos tego, który w pierwszej kolejności przysporzył mu kłopotu. Zwrócił się w pełni w jego stronę skupiając swoją uwagę na jego odpowiedzi. Ta nie zachwyciła maga, prychnął nie kupując takiej wersji zdarzeń.
- Doprawdy piękna historia. - rzucił nieprzyjemnym, ciężkim głosem tak, by oba zwierzołaki go usłyszały. Choć zdecydowanie mocniej skupił się na umyśle rudzielca zwracając się głównie do niego. - Zważ, że nie potrafię przejrzeć twych cieni, cały ten czas byłem nieświadomy twojej obecności. Z nas dwóch to ty miałeś całą sytuację pod kontrolą. Jeżeli byłoby tak, jak mówisz, trzymałbyś się z dala ode mnie uważając za potencjalne zagrożenie. Ty natomiast kręciłeś się tuż przy mnie, co sprawia, że mam podejrzenia co do twoich zamiarów. Nie graj, proszę, teraz wielce poszkodowanego, sam jesteś sobie winien!
Loki wprost nie cierpiał takiego krętactwa. Na swój sposób był dosyć prostolinijny, cenił sobie szczerość i uczciwość, nawet jeśli prawda mogłaby się okazać dla niego bolesna. I zdecydowanie wolałby załatwić tą sprawę z samym winowajcą. W jakiś sposób interwencja białego smoka wydawała mu się w tej chwili nachalna. Nie miał najmniejszej ochoty udowadniać swojej niewinności przed tym obcym.

Przygoda!