Dom Najji

Niewielki domek na obrzeżach terenów Jesieni, schowany miedzy drzewami i nierównościami terenu. Mimo to jeżeli chce się tam dotrzeć to wystarczy zaciągnąć języka. Każdy w okoli wie gdzie mieszka Wieszczka, czy to dlatego, że ich przyjęła, czy własnie dlatego że pocałowali klamkę.
Różne plotki chodzą o tym miejscu, niekoniecznie napawające optymizmem, ale jeżeli już ktoś idzie do Wieszczki w odwiedziny, to znaczy, że wybrał ostateczność, albo po prostu ją lubi.

Zebrała karty ze stołu i wręcz czule umieściła je w sakiewce przy pasie. Nieśpiesznie i bardzo powoli.Miała przecież czas. Jej gość jeszcze bił się z myślami niedaleko jej domu, a ona miała zamiar skorzystać z tego jeszcze wolnego czasu i popatrzeć sobie na ogień w kominku. Zima nadeszła, a ona była na tyle daleko od Kopca Jesieni, że mogła odczuć chłód na własnej skórze. Dookoła jej domku była cieniutka warstwa śniegu, a z dachu zwisało kilka niewielkich sopli. To nie był dobry czas na spacery po lesie, tym bardziej, że noc już nadeszła, a światło z jej okien rozsiewało naprawdę niewielką łunę dookoła domu. Nie chciała wychodzić w ciemność, zamierzała ją wpuścić do domu.
Osunął się kawałek drewna w kominku, a ogień zatańczył niespokojnie, kiedy kobieta powoli podniosła się z miejsca i zarzuciła na siebie płaszcz by uchronić się przed chłodem, który omiecie ją jak tylko zaprosi do swojego domu cień. Zapięła guzik i pościła swobodnie ręce wzdłuż ciała. Czuła i widziała jak obie zbliżają się do drzwi wejściowych, jak wpatrują się na siebie przez ścianę, i w końcu jak wyciągają dłoń w stronę klamki, tyle, że pierwsza otworzyła Najji.
- Będziemy musiały iść na bardzo długi spacer - zaczęła spokojnie, po czym ponownie omiotła spojrzeniem kobietę i bardziej rozchyliła drzwi.
- Nareszcie się odważyłaś. Wejdź - wbrew wcześniejszym słowom o spacerze weszła do środka zostawiając za sobą uchylone drzwi, pozwalając tym samym wejść Zmierzch do środka.
Przedsionek od razu prowadził do salonu, gdzie znajdował się stół, trzy krzesła, mały fotel naprzeciwko kominka i dywan powstały ze skóry jakiejś myszy czy szczura.
Za kobietą drzwi zamknął przeciąg.

Najji zawsze się uśmiechała pod nosem jak ktoś przychodził do niej z bardzo wstydliwą sprawą, albo nagłym problemem i nie marnował swojego cennego czasu na opowiedzenie historii, tylko wymagał rozwiązania od ręki najlepiej w ogóle nie wchodząc do pomieszczenia. Ale czas miał swoje prawa, tym bardziej, że tak naprawdę nie istniał. Wróżka rozumiała prawa czasu, a ktoś kto do niej przychodził musiał się do nich dostosować, czy widział w nich sens czy nie.
- Zaparzyć ci rumianku? - zapytała spokojnym głosem i z lekkim uśmiechem stawiając czajniczek nad ogniem. Zdawać by się mogło, że  nie usłyszała słów Zmierzch, ale bystre oczy nie dawały złudzeń, jej zachowanie było starannie przemyślane.
- Chciałabym jednak, abyś zastanowiła się jeszcze raz. To będzie długa rozmowa - Czasami mogło się wydawać jakby Najji czytała w myślach, chociaż kto wie, w końcu mieszkała na terenach Jesieni, a przecież wiele się słyszy o tym, że tutejsi mieszkańcy potrafią nieźle namieszać w głowie.
Ale Zmierzch nie miała już zbytnio wariantów, wiedziała to ona i wiedziała to Najji. Być może dostosowanie się do dziwnego zachowania wariatki cokolwiek da? Albo Wieszczka chce zabić uciekinierkę z Zamku Zimy.
Najji uśmiechnęła się kiedy czajnik zaczął gwizdać, więc powoli ruszyła w jego kierunku i zalała wcześniej przygotowane filiżanki z herbatą, po czym dalej tym samym powolnym krokiem podeszła do stołu i postawiła na nim napar. Dopiero wtedy usiadła, ale to też trwało chwilę, musiała przecież odsunąć krzesło i posadzić na nim tyłek, a to już są dwie czynności.
- Więc? Co cię do mnie sprowadza? -

Można było wiele zarzucić Najji, ale na pewno nie to, że nie była wdzięcznym słuchaczem. Jej miodowe oczy zdawały się wręcz pochłaniać to co mówi i robi jej rozmówca. Zdawała się starać z całych sił zabrać chociaż trochę cierpienia od Zmierzchu i chociaż tego nie powiedziała, to widać było, że obdarowuje swojego gościa ogromnym współczuciem. Wydawać by się mogło, że to normalne u tak młodej wróżki, ale troska na twarzy Wieszczki była stara, jakby sama miała na karku przynajmniej pół stulecia i na tyle wiele przeżytych przygód, że może pozwolić sobie na wzruszenie nad czyjąś niedolą. To nie pasowało do tak młodej twarzy jaką miała Najji, ale przecież świat nie jest idealny a wgląd w przyszłość nie sprzyja beztroskiemu życiu. Ale to nie jest moment na problemy Wieszczki, bowiem ktoś własnie gościł w jej domu.
Najji bardzo chciała pomóc Zmierzch, czuła wręcz jak jej wewnętrzny żar zmusza ją do czynu, ale rozum wiedział, że to własnie spokój i opanowanie sprawią, że wszystkie elementy obrazu wsuną się na swoje miejsce.
Spojrzała na kaganek wróżki cienia, prawdopodobnie nigdy jej tego nie powie, ale bardzo jej zazdrości takiej domeny. Czegoś tak namacalnego i rzeczywistego (o ironio) jak cień.
Kiedy dziewczyna skończyła mówić, to Najji ponownie odczekała chwilę pijąc herbatę. Chciała by emocje choć trochę opadły, bo potrzebowała by jej gość był trzeźwy na umyśle, zanim na nowo będzie musiała rozdrapać te stare rany.
- Nadal bardzo cierpisz... - zaczęła i odstawiła filiżankę na miejscu. Musiała dobrze dobrać słowa, co przez całe życie przychodziło jej z trudem. Nie była idealnym kandydatem na te posadę.
- Nikt nie pozwolił ci przeżyć żałobę jak należy, to wiele rzeczy utrudnia, chociażby życie - powiedziała to takim tonem, jakby istnienie samo w sobie było tylko jednym z wielu elementów... czegoś, ale czego? To chyba wiedziała sama Najji.
- Wyrzuty sumienia cię gnębią, ale tylko dlatego, że tęsknisz. On nie żyje, jest mu już wszystko jedno i tego żadna znana mi magia nie może zmienić. Zabiłaś go i to jest czyn niewybaczalny - jej głos nadal brzmiał ciepło, jakby nie wypowiadała wcale tak okrutnych słów.
- Chyba, że nie będziemy tak ślepi jak ludzie wtedy dookoła ciebie. Ta zazdrosna, to była twoja przyjaciółka..? - nie do końca można wyczuć, czy to było pytanie, ale to bez różnicy, bo i tak nie pozwoliła Zmierzch odpowiedzieć.
- Zadałaś mi wiele pytań, ale czego tak naprawdę pragniesz? - chyba właśnie przez tę wnikliwość i pozorną wszechwiedzę wieszczki są tak bardzo nielubiane. Ludzie mają wiele pragnień, a duża część tych pragnień powinna zostać w ukryciu, ale Najji nie mogła pozwolić na prywatność, jej zadaniem było bezwzględne rozebranie Zmierzch z każdej skorupy, w której chowała się przez te wszystkie lata.

Skrzydła Gacka unosiły się i opadały w jednostajnym rytmie. Wiatr wył w uszach Dorina, wciskał się w każdą lukę jego stroju, przeszywając ciało sztyletami zimna. W takich chwilach chłopak żałował, że nie poczekał na lepsze ubrania, nad którymi pracowano już ponoć w Dworze Wiosny. Sęk w tym, że krasnoludek nie planował wcale lotu na tereny Jesieni. Ta podróż wpadła mu przypadkiem, a teraz mógł tylko szczękać zębami i mieć nadzieję, że leci w dobrą stronę. Nigdy nie był u wieszczki. I to nawet nie tej konkretnej, Najji, ale u żadnej wieszczki w ogóle. Kierował się według słów jakiejś babuleńki z najbliższej osady. Tylko ona chciała z nim zamienić porozmawiać, reszta skutecznie udawała, że go nie dostrzega. Dorin pomyślał tylko, że pewnie wzięli go za Włóczykija, stąd ta nieufność. Dopiero później dowiedział się, że strażników przesunięto na granicę z Zimą, odbierając skraju lasu sporą część ochrony. Jesień trzymała z Zimą, a Wiosna z Latem.
Ale po kolei, najlepiej od początku tego zamieszania.
Standardowy lot nad terenami Wiosny nie przyniósł niczego ciekawego. Dopiero niedługo przed świtem, głęboko na terytoriach Lata chłopak dostrzegł okazję do interwencji. Bandyci obrabiali właśnie dwójkę wędrowców. Przeciwników było trzech, ale nie spodziewali się strzał i krasnoludka spadających z nieba. Walka była szybka i gwałtowna i choć Cichy wyszedł z niej zwycięską ręką, to gdyby nie pomoc ów okradanych podróżnych, pewnie by przegrał. Nikt nie mówił, że będzie łatwo, zwłaszcza gdy przeciwnicy są od ciebie dwa razy wyżsi.
Najdziwniejsze w tym wszystkim było jednak to, że uratowana para wyglądała na całkowicie spokojnych, jakby napad z bronią w ręku był dla nich chlebem powszednim. Wiedziony ciekawością Dorin zapytał ich, jakim cudem stoją i debatują nad tym, w której karczmie powinni się zatrzymać. Przecież parę chwil temu jakiś zawszony zwierzołak przystawiał im pazury do gardła! Para jedynie uśmiechnęła się do niego jakby z politowaniem i odparła, że wiedziała o nadchodzącym ratunku. Na skonfundowany wyraz twarzy Dorina wyjaśnili, że powiedziała im o tym pewna wróżka-wieszczka z Kopca Jesieni. Przepowiedziała im, że w chwili zagrożenia pomoc przyjdzie z nieba.
Słysząc to chłopak jedynie prychnął pod nosem i gwizdnął, wzywając Gacka do siebie. Pakował się juz na siodło, gdy mężczyzna krzyknął w jego stronę "Dodała też, że sprawiedliwość jest ślepa.".
I właśnie po to pędził do Kopca Jesieni, by poznać osobę, która wywróżyła go jako ratunek dla innych. Nie wierzył w przepowiednie, te sprawdzały się tylko w bajkach i legendach.
- Raz kozie śmierć... - Westchnął jeszcze i zapukał do drzwi. Niby gdzieś tam spodziewał się, ze jasnowidząca wie o jego podróży do niej, a jednocześnie nie wierzył w to zupełnie. Ale jednak był przed ślicznym domkiem z grzyba i zastanawiał się, co może powiedzieć na początku rozmowy? Czy nie ma może miejsca postojowego dla nietoperzy?

Stał tak przed drzwiami i zastanawiał się, co ma powiedzieć Wieszczce, jak zacząć rozmowę. A może to ona przejmie inicjatywę? Tyle że minęła już chwila od kiedy zapukał, a odpowiedzi brak. Widział światło bijące z okien i dym unoszący się z komina. Czyżby nie był tu mile widzianym gościem? Albo po prostu osoba lub osoby w środku były zajęte sobą. Póki co rozmyślał, spokojnie czekając na to, aż ktoś raczy zwrócić na niego uwagę. Skoro i tak stracił już parę dni by tu dotrzeć, to może stracić jeszcze kilka chwil. Szkoda tylko, że zmarznięte ciało miało na ten temat inne zdanie, trzęsąc się lekko.
Zamarł z dłonią tuż przed drzwiami, kiedy te otworzyły się, wypuszczając na zewnątrz ciepło i światło. Oraz ciemną sylwetkę wieszczki na tle wnętrza. W nozdrza uderzył go zapach jakiegoś zioła... Pokrzywa? Nie, skąd mu to w ogóle przyszło do głowy. Prędzej rumianku. Dawno nie przypominał sobie ziół, a w jukach Gacka miał tylko suszoną mięte, więc przez ostatnie dni ciągle czuł jej posmak.
Zanim zdążył się odezwać, przemówiła wieszczka. Jej słowa nie przypadły mu do gustu, ale zrozumiał, o co jej chodzi. Była zajęta czymś, lub kimś innym. Tylko dlaczego potraktowała go aż tak... Szorstko? Jakby w ogóle nie brała pod uwagę sprzeciwu. Nie żeby Dorin sam obchodził się z innymi lepiej, więc zamiast się zdenerwować, zaśmiał się w duchu. Zacisnął szczękę i poklepał się bokach. Marzł, a chodzenie pomoże mu się ogrzać. Wpuszczenie do środka też by pomogło.
Chcąc nie chcąc, zaczął dreptać w kółku, czekając, aż ponownie otworzą mu drzwi. Nie miał zamiaru zasuwać dookoła chatki. Jeszcze obudzi tym jakieś zaklęcie ochronne i uschnie mu ręka albo wyrosną czułki. Dlaczego ci wszyscy parający się magią, muszą być tacy tajemniczy? Jakby fakt widzenia przyszłości czynił z ciebie kogoś wyjątkowego. Spokojnie, tylko spokojnie, powtarzał sobie w duchu. Nie mógł się denerwować, ostatnim razem jak puściły mu hamulce... Szkoda gadać.   

W byciu Wróżbitą najtrudniejszy jest kontakt z klientami, resztę da się strawić. Niestety tym razem musiała mieć do czynienia z dwójką osób, z dwójką odmiennych charakterów, które będą ścierać się ze sobą. Na samą myśl o tej sytuacji Najji rozbolała głowa. Na szczęście nie musiała namawiać długo Zmierzch by wyszła z cienia. Miała dosyć tego wieczoru, a on się dopiero zaczął. I to nie kwestia tego, że przyszli do niej źli ludzie, to bardziej kwestia tego co Wieszczka musi udźwignąć, kiedy dochodzi do takiej sytuacji jak teraz. Czuła się ciężko, kiedy wiedziała, że musi sprawić by ta dwójka jej zaufała.
- Nie chcesz rumianku. W porządku - wzruszyła ramionami i już miała ruszyć by przygotować picie dla krasnoludka, kiedy usłyszała kolejne słowa Zmierzch.
Spojrzenie Najji stało się twarde i momentalnie spoważniała, wyglądała nawet jakby była w stanie zrobić coś szybciej niż w tempie ślimaka. Ewidentnie Zmierzch poruszyła jakąś strunę, ale czy złą?
- To co mówisz mnie, jest naszą tajemnicą. Chociażby mieli mi grozić śmiercią jej nie zdradzę - głos miała nadal spokojny, ale jakaś nuta w nim utwierdzała w przekonaniu, że Wieszczka jest śmiertelnie poważna. Szybko to jednak minęło, kiedy lekki uśmiech na nowo zagościł na twarzy Najji.
- Jeżeli chcesz, to możesz ustawić sobie krzesło obok zaciemnionego kąta - była to lekka propozycja, ale również nie prześmiewcza, wróżka chciała by każdy czuł się w jej domu jak najlepiej.
Niezależnie od decyzji jaką podjęła wróżka cienia, Najji ruszyła do drzwi i je otworzyła patrząc przez chwilę na krasnoludka, a potem na jego nietoperza.
- Za moim domem jest poidło i pasza, ale pewnie to wiesz, skoro obszedłeś chatkę trzy razy, prawda? - po tych słowach uśmiechnęła się w ten sposób, że można było uznać jej słowa za żart, chociaż spragniony nietoperz może powinien się napić?

Cała ta sytuacja była mimo wszystko śmieszna. Może nie z perspektywy marznącego krasnoludka, ale dla osób wewnątrz pewnie taka była. No chyba, że pojawienie się Dorina przerwało jakieś ważne obrzędy i przez to cały Gościniec czeka zagłada. To byłby lekki niefart. Zniszczenie świata miał bardzo nisko na liście rzeczy do zrobienia, tuż nad wparowaniem nago do gniazda os.
Zamiast dalej głupio marznąć wezwał do siebie Gacka. Wystarczyło jedno gwizdnięcie, a latający ssak pojawił się u niego. Może nie bezszelestnie, ale całkiem cicho. Czarne, a jednak ślepe, oczy i ten zadarty nos spod którego wyrastał uśmiech. Gacek był najlepszym, co go w życiu spotkało. A teraz jeszcze osłaniał go przed wiatrem. Korzystając z okazji Dorin rozsiodłał swojego towarzysza, odłożył siodło i juki pod ścianę domku. Gdy już skończył to robić, wróciła wróżka, tym razem wpuszczając go do środka, choć znowu nie obyło się bez malutkie złośliwości.
- Obejdzie się bez. - spojrzał na Gacka i gwizdnął dwa razy. Zwierzak przechylił tylko badawczo głowę po czym odwrócił się i wzbił w powietrze. Polowanie, zaspokojenie głodu i pragnienia powinny zająć mu dłuższą chwilę. A jak już tu wróci to zwinie się pewnie gdzieś niedaleko domku i poczeka, aż Dorin go wezwie. Przyda mu się w końcu trochę spokoju, lotu bez ciężaru jeźdźca i jego ekwipunku. Krasnoludek dalej nie wiedział, czy miał aż tak wyjątkową rękę do zwierząt, czy po prostu trafił mu się świetny zwierzak. Może po prostu obaj mieli szczęście, że na siebie trafili. 
Dorin przekroczył próg chatki i przeczesał pomieszczenie wzrokiem. Nie odbiegało ono zbyt mocno od domów mieszkańców Wiosny, ale nie to zwróciło uwagę chłopaka. Spojrzenie zielonych oczu utkwiło w drugiej, czy raczej trzeciej osobie w środku poza nim i Najji. W pierwszej chwili prawie ją przegapił, utkana jakby z mroku i cienia istota nie była czymś, czego by się spodziewał. Odruchowo dłoń powędrowała po sztylet, druga przesunęła się po rękojeści noża schowanego w stroju.
Zaraz jednak zreflektował się, że nikt nie chce zrobić mu krzywdy, a przynajmniej nie rzuca się na niego z pazurami. Przestał być aż tak spięty i uśmiechnął się pod nosem, jakby przepraszając za własne zachowanie. Choć może to była tylko błogość przez ciepło panujące wewnątrz.  
- Wiem, że wiesz. A dla ciebie, ciemna wróżko, jestem Dorin. - zaczął i zastanowił się przez chwilę, czy powinien dodać coś jeszcze. Czuł się niezręcznie we trójkę, ale pewnie tak musiało być, skoro wieszczka wpuściła oboje pod swój dach.

Zmierzch usunęła się z drogi. Nie chciała być nawet w kontakcie wzrokowym z dwóją, bo czuła to w kościach, ze może być nieprzyjemnie. Nie było jednak tak źle, mogło zawsze być o wiele gorzej, chociaż Zmierzch bardzo porządnie się najeżyła, ale Najji wiedziała, że nie zrobi nic złego. Dlatego pozwoliła im załatwiać swoje sprawy po swojemu. Nie byli już dziećmi by Wróżka musiała robić im za niańkę. Ale za to musiała być porządną gospodynią, więc zajęła się parzeniem ziół, której później skończyły w filiżance. Dodała jeszcze szczyptę cukru dla smaku i postawiła ciepły napar przed nowym gościem.
Dopiero wtedy w swój specyficzny powolny sposób. usiadła patrząc się na gości.
- Sami się tutaj zebraliście, przyszliście ze swoimi sprawami i obawami i pytaniami, ale na nie będziemy mieli jeszcze czas - po tych słowach wzięła ostrożny łyk rumianku.
Czuła się niepewnie, bo mimo swojej wiedzy, wiedziała, że to co się niedługo stanie będzie próbą dla nich wszystkich.
- Niektóre zdarzenia, mogą wydawać się złe, ale świat ma swój porządek i wszystko jest ze sobą powiązane. Musicie mi zaufać, a żeby mi zaufać musicie zrozumieć, że los nie jest ślepy. Jest on sprawiedliwy -
Czuła jak napięcie wisi w powietrzu, ale to jeszcze nie był ten czas miała jeszcze kilka rzeczy do powiedzenia. Jej tempo mówienia, niezmienne, monotonne były lepsze niż zegar, który wybijał kolejne minuty do odpowiedniego momentu i zdarzenia.
Powolnym ruchem obróciła głowę w stronę Zmierzch uśmiechając się słabo. Bała się, ale nie miała zamiaru straszyć innych. Czuła, ze w tym wszystkim ona jest tutaj filarem.
- Pamiętasz? Mówiłam, że czeka nas długi spacer -
Po tych słowach na nowo schowała wzrok za filiżanką.

Sytuacja stawała się coraz bardziej... Enigmatyczna? Chyba tak mówił dziadek, jak nie mógł czegoś rozwiązać. Albo jak zgubił swoją laskę? Mniejsza z tym - atmosfera w domku była napięta, choć Dorin nie rozumiał, co powiedział nie tak. W ramach przeprosin wzruszył tylko ramionami. Na szczęście dla krasnoludka i wróżki cienia wewnątrz znajdowała się jeszcze jedna osoba - wieszczka. Swoimi powolnymi, flegmatycznymi ruchami i spokojnym głosem stanowiła jedyną bezpieczną przystań, której aura promieniowała na wojowniczą dwójkę. Czy gdyby jej zabrakło, to nietoperzy jeździec i zdradziecki włóczykij rzuciliby się sobie do gardeł? Cholera jedna wie. Póki co zastanowiła go jeszcze wzmianka o cieniu, jakby ten był czymś mającym własną duszę. Ale tak to już było z wróżkami, matka mu tłumaczyła, że każda z nich ma fiksację na jakimś punkcie, a sądząc po wyglądzie i słowach tej całej Zmierzch, miała ona zażyłe stosunki z ciemnością. Wystarczyło spojrzeć na jej, um... Ubiór. Bardziej zastanawiające było to, jakiego hopla miała prorokini.
W każdym razie przemowę ciemnej wróżki puścił mimo uszu. Najpierw sama zwraca uwagę, że ma imię i należy go używać, a potem zwraca się do gospodyni jej przydomkiem. Dorina śmieszyła hipokryzja, nawet jeśli sam był tak słusznie określany. Zignorował więc okazję do pięknej kłótni - przybył tu dla rozmowy z Wieszczką, a nie po to, by wszczynać awantury. Szkoda tylko, że słowa o zaufaniu, sprawiedliwym losie i czekającej ich podróży były jedynie mglistymi ogólnikami, którymi posłużyć mógł się ktokolwiek, byleby uciszyć towarzystwo. Dorin nadal nie wierzył w skuteczność jej umiejętności nawet w połowie tak mocno, jak ludzie, którzy wskazali mu drogę do tego domu.
- O jakiej podróży mówisz? I mam na nią iść z nią? - zapytał i kiwnął głową na Zmierzch. Jeśli przeznaczenie tak chciało, a od ich wyprawy zależeć miały losy świata... No to muszą się dogadać, albo pozabijać i mieć już spokój do końca świata. Choć czy tak naprawdę relacje między nimi mogą być tak złe? Wszak Zmierzch oskarżona jest jedynie o mord na swoim narzeczonym w dniu ślubu, a Dorin poczuwa się jako ręka sprawiedliwości. Ale na szczęście dla obu stron nikt mu o tym nie powiedział.

Sprawa została załatwiona polubownie, nikt nie musiał wybijać nikomu zębów, a przepychanka w małym domku mogłaby się źle skończyć. Od kiedy to Dorinowi do głowy przychodzą takie rzeczy? Bicie się z wróżką to głupota. Krasnoludki albo Zwierzołaki - z nimi można się bić, jak najbardziej! Nie zaskoczą magią wyjętą z... Miejsca, gdzie księżyc nie dochodzi. Czasem się zdarzy, że któryś walnie kulą ognia albo innym mistycznym pierdem. Ale wróżka wyglądająca jak ta raczej nie będzie grała fair.
No ale nie ma powodów do obaw. Sprawa zamknięta, można zasiąść w spokoju do stołu i skosztować tego polecanego już kilkakrotnie rumianku. Może nie jemu go polecano, ale kiedy już dostał w swoje ręce ciepły trunek, poczuł się znacznie szczęśliwszym, niż był do tej pory. Ciecz spłynęła w dół gardła, rozgrzewając stopniowo ciało od wewnątrz. Tej części swoich przygód nienawidził - kiedy latał zbyt długo albo w za zimnym miejscu i czuł chłód głęboko w sobie. W takich przypadkach zwykłe wygrzewanie się przy ognisku nie zdawało rezultatu. Najczęściej musiał to po prostu z siebie wytrząść, najlepiej pod kilkoma warstwami ciepłych skór. Pocieszał się tym, że po każdej takiej przygodzie jego organizm hartował się coraz bardziej i może kiedyś nie będzie miał już żadnego problemu z zimnem. Ale to nadal pozostawało gdybaniem, a życie toczyło się tu i teraz.
Wieszczka znowu zaczęła snuć tajemnicę, a przynajmniej Dorin nie wiedział, o co jej chodzi. Za co miał się niby gniewać, skoro nic złego mu nie zrobiła? Może wróżce po prostu miesza się przeszłość z przyszłością w sosie z teraźniejszości? W sumie to chłopak nigdy nie wiedział, jak to działa. Magia po prostu jej mówi, co się wydarzy? Czy to jednak kwestia kuku na muniu i Najji jest po prostu chora? Tylko jakim niby cudem zyskała tak wielką sławę opowiadając bzdury?
W tym momencie Cichy zdał sobie sprawę z tego, że coraz ciężej mu się myśli. Wszystko wokół działo się coraz wolniej i rozmazywało się coraz bardziej. Chłopak spróbował wstać, zwrócić uwagę na swój stan, wyjść na świeże, zimne powietrze. Zamiast tego siedział na swoim miejscu, czując się jak posąg odlany ze stali, zbyt ciężki, by cokolwiek mogło go ruszyć z miejsca. A jednak jego głowa pomknęła w dół z zadziwiającą lekkością. Ciemność przygarnęła go z otwartymi rękoma.

Powoli zaczęła się wybudzać, ale ogólne przymroczenie nie mijało. Uderzyła się najwyraźniej bardzo mocno, ale gdzieś w środku poczuła ulgę. Jeżeli nadal żyje to jest dla niej szansa, wiedziała też, że ciemność i śmierć jaką ujrzała w jednej ze swoich wizji mogły dopiero nadejść i chociaż teoretycznie była na nie gotowa, to czując chłód zbliżającego się Wiatru ze zwierzęcym kwikiem cofnęła się w stronę ognia, który w jakiś sposób powinien ją ochronić.
Taką miała nadzieję.
Rozejrzała się dookoła. Dorin, a raczej jego ciało było już tylko bryłą lodu, a Zmierzch nie wyłaniała się z cienia, pewnie uciekła i wszelki ślad na Gościńcu po niej zaginął, któż wie, czy teraz nie jest już na terenach Pustki. Bezpieczna i zapomniana.
Dopiero po chwili poczuła jak do ust napływa jej metaliczny smak krwi, nie wiedziała czy posoka spływa z nosa, czy może po prostu się ugryzła, ale nie miała też czasu na dalsze obdukcję tym bardziej, że nadal nie była w stanie do końca trzeźwo myśleć.
W takich momentach rozumiała, że nawet wobec niej los nigdy nie zrobi żadnych ustępstw, a Najji może tylko liczyć, że pogodzi się ze śmiercią zanim ona nadejdzie. Ciepło kominka trochę ją podparło na duchu, ale zimno Wiatru nadal niepokojąco wbijało się pod jej ubranie i skórę niszcząc coś, co teoretycznie jest niematerialne.