Terytoria Dworu Wiosny to przede wszystkim liściasty las o bardzo zróżnicowanym drzewostanie. Gdzieniegdzie poszycie przerywane jest polanami pełnymi traw i kwiatów, ale nie ma większych otwartych przestrzeni. Ziemie te rozciągają na się na zachód od Świątyni, rozwijając się zarówno na południe jak i północ przez którą przepływa Błękitna Rzeka. Im bliżej Dworu, tym las coraz bardziej przypomina stereotypową wiosnę. Wszystko kwitnie, zieleń jest żywa i czysta, a w powietrzu wisi zapach roślin i zwierząt budzących się do życia.

Scena Lata zadomowiła się na wschód od Świątyni, korzystając z dobrodziejstw łąk i pól. Drzewa rosną tam daleko od siebie, niczym zielone wieże obserwacyjne, a po odkrytej przestrzeni szaleje wiatr, kołyszący łanami zbóż. Gdzieniegdzie ziemia wybrzuszyła się tworząc doliny, kotliny i jary - są to jedyne miejsca obok nielicznych drzew, w których schować się można przed palącym słońcem. Jedyną odskocznią od wysokich temperatur są nagłe i potężne burze przetaczające się po równinie.

Świątynie Bogini postawiono dawno temu w centrum Gościńca. Leży ona na skalistej wyspie, która niczym kamienna pięść wystaje ponad mokradła i nurt Błękitnej Rzeki. Kiedy Bogini odeszła, świątynia została zamknięta, a ofiarowane w niej skarby - schowane. Były to nie tylko piękne i kosztowne rzeczy, ale przede wszystkim księgi pełne tajemnej wiedzy. Ponoć nadal spoczywają tam, czekając na śmiałków, którzy zdołają do nich dotrzeć. A nie jest to łatwe zadanie, bo oprócz trujących mokradeł i potworów w nich skrytych, skalistą część wysypy otaczają gęste i mlecznobiałe zastępy mgły. Samego budynku nie widział nikt od dawna.

Naprzeciwko Wiosny rozciągają się tereny Kopca Jesieni. Rośnie tam sporo drzew, zdecydowanie więcej, niż na ziemiach Lata. Najczęściej są to brzozy, buki, kasztanowce oraz jałowce. Są one jednak tylko dodatkiem do najbardziej charakterystycznej części Jesieni, czyli Rozlewisk Błękitnej Rzeki i ognistych liści. Rozlewiska to cały system połączonych ze sobą sadzawek, kałuż i małych jezior, na powierzchni których pływają łódki i butwiejące liście... Które zanim spadły mieniły się kolorami ognia i cieszyły oko aż do ostatniego tańca, gdy trafiały na ziemię.

Najchłodniejsze ziemie zajął Zamek Zimy. A może to klimat stał się zimny, bo pojawił się tam Zamek? W każdym razie na północ od Świątyni rozciągają się okryte białym puchem ziemie. Jest tam cicho i spokojnie, choć bardziej przypomina to cmentarną ciszę niż miejsce do medytacji czy pogaduszek przy herbacie. Iglaki przysłonięte są śniegiem, a liściaste drzewa straszą gołymi kikutami wyciągniętymi w każdą stronę w poszukiwaniu pomocy. Najwięcej dzieje się pod śniegiem, w wydrążonych w nim tunelach, które mogą ciągnąć się nawet pod ziemię.