Najji

Najji Wieszczka

Los jest bezwzględny.

WYGLĄD

Można powiedzieć zwykła i niezwykła w jednym. Nie wyróżnia się zbytnio wyglądem na tle innych wróżek, drobne to to i delikatne. Wydaje się, że wystarczyłoby mocniej ścisnąć, żeby ją zgnieść i pewnie to nawet prawda, na szczęście Najji jeszcze nikt tak naprawdę nie ścisnął. Jest młoda jak na wróżkę, co przejawia się nie tylko w jej wyglądzie, ale i spojrzeniu. Jednak jest coś w jej sposobie bycia, noszenia się co przykuwa uwagę innych. Jej oczy są brązowe i zazwyczaj bije z nich ciepło i niezaspokojona dziecięca wręcz ciekawość. Lubi podróżować po Gościńcu i zwozić z niego różne, różniste pamiątki, dlatego zazwyczaj jej szyja, nadgarstki i włosy są przyozdobione, co sprowadza się do tego, że jest chodzącą lub latająca grzechotką.
Ma niewiele ponad dwa centymetry wzrostu i cztery gramy wagi (no trochę więcej, jak podliczymy jej kolekcję improwizowanej biżuterii). Zazwyczaj nosi zwykłą sukienkę zrobioną z włókien liści, a na nią płaszcz, który zakrywa ją szczelnie; łącznie z skrzydłami, które na pierwszy rzut oka przypominają te u ważki, ale po dokładnych oględzinach można zauważyć żółte i zielone szlaczki. Ogólnie Najji bardzo przypomina krasnoludka ze skrzydłami. Krasnoludka o włosach delikatnych w dotyku jak płatki kwiatów i o oczach w kolorze miodu.

CHARAKTER

Najji jest prawdziwą idealistką: zawsze poszukuje choć odrobiny dobra nawet u najgorszych z istot czy w najmniej korzystnych okolicznościach i stara się doprowadzić do poprawy. Choć można ją postrzegać jako osobę zdystansowane lub nawet nieśmiałą, Najji ma pasję i wewnętrzny ogień, który sprawia, że pragnie czasem stanąć naprzeciw złemu losowi i naprawiać za innych ich własne błędy. Czasem podejmuje dziwne i niezrozumiale decyzje, które zabierają sensu dopiero po kilku tygodniach, a nawet latach, co skutkuje częściowym niezrozumieniem przez środowisko.
Najji zawsze bardziej kierowała się własnymi zasadami w większym stopniu niż logiką, fascynacją czy praktycznością. Swoją decyzje dotyczące przyszłości są podyktowane poczuciem honoru, pięknem, moralnością i cnotą – Pośrednicy kierują się czystością zamierzeń, a nie nagrodami czy karami. Wróżka jest niezwykle dumna z tych cech, lecz nie wszyscy rozumieją motywy jej uczuć, co przez lata wpędzało ją do odosobnienia. Tym bardziej, kiedy jeszcze nie do końca potrafiła się powstrzymać przed użyciem mocy i na starcie wiedziała jak potoczy się dana znajomość i przez pewien okres wolała unikać przyjaźni, lecz teraz dojrzała do pewnych decyzji i postanowiła być przykładem i podporą dla innych. Niestety jest jednen fakt, który nadal przeraża Najji. Pewnego dnia, kiedy postawiła sobie karty dowiedziała się, że urodziła się w pewien sposób... Chora. Objawami tego schorzenia są ataki manii często związane z konkretną osobą, oraz zachowania obsesyjno-kompulsywne by skończyć na skłonnościach psychopatycznych i braku jakichkolwiek zahamowań nawet w kwestii masowego mordu. Na szczęście Najji jest niegroźnym dla mas kłębkiem, nawet jeżeli wściekłym, dlatego że mechanizmem wyzwalającym te objawy jest... Miłość, a wróżka jeszcze w nikim się nie zakochała i miejmy nadzieję, ze nie nastąpi to szybko. Dla dobra losu, prawda?

HISTORIA

Najji była wyjątkowym dzieckiem, ale nie dlatego, że potrafiła coś nad miarę, albo przeżyła rzeczy niestworzone. Okoliczności jej narodzin były nietuzinkowe; jej matka pochodziła ze Sceny Lata a ojciec z Kopca Jesieni. Spotkali się podczas niesamowitego zbiegu okoliczności (jak to zwykle w takich sytuacjach bywa) i zakochali się w sobie. Matka Najji pojechała za mężem w jego rodzinne strony, co nie wywołało żadnego obruszenia ani wojny i akcji odbijania kobiety. Może jakieś stare ciotki na ślubnym kobiercu starały się namówić głupiutką kuzynkę do zmiany zdania, ale poza tym cała ceremonia odbyła się bezboleśnie.
Po pięciu latach małżeństwa narodziła się nasza główna bohaterka tej opowieści. Mogłoby się zdawać, że wrózka nie ma prawa narzekać na swój los, ale szkopuł polegał na tym, że przez większość swojego życia czuła się na przegranej pozycji. Miała starszego brata, który we wszystkim był od niej lepszy, a przynajmniej tak zawsze odbierali to jej rodzice, a szczególnie ojciec. Najji była młodsza od Linego o całe trzy lata, więc wszystkie kroki jakie stawiała w życiu, już zostały wykonane. Lepiej. Zaczęło się niewinnie "jesteś za niska, powinnaś urosnąć", albo "twój brat w twoim wieku był ponad głowę wyższy". Jako dziecko uważała to za zwykłą troskę i zaczęła chodzić na "mierzenie" na palcach byle tylko nie rozczarować rodziców. Przez kilka lat Najji brała każdą uwagę rodziców do siebie; "siedź prosto", "Lin zawsze miał więcej kolegów", "za dużo siedzisz w domu", "za mało wychodzisz na zewnątrz". Miotała się posłusznie miedzy jednym rozkazem, a drugim ciesząc się chociażby z przychylnego spojrzenia. Może ta wątpliwa sielanka trwałaby do dzisiaj gdyby nie zbiegły się ze sobą dwie wypadkowe: pierwsze objawy jej magii i okres dojrzewania (tak, wróżki również go posiadają). Wtedy już skończyła się posłuszna Najji, która postanowiła wykorzystać swoje moce do tego by w końcu zwrócić na siebie uwagę rodziców. W ten dobry, czy zły sposób. Codziennością stały się piekielne zachowania wróżki, ale i rodziny. Atmosfera stała się tym bardziej napięta, kiedy wyszła na jaw niechęć ojca do umiejętności córki; "matkę kocham nad życie mimo jej wad, ale nie lubię jak tak sprowadzasz obcych do domu i opowiadasz im jakieś głupoty, powinnaś być jak twój brat". Dziewczyna nawet nie próbowała tego jakkolwiek skomentować, wyszła wtedy z pomieszczenia, a jej relacje z ojcem spadły do nikłych. Zabolało ją jak diabli, chociaż dawno wiedziała, że takie słowa padną z jego ust. Nadal ćwiczyła swoje umiejętności poszukując najlepszego sposobu na danie upustu swojej potrzebie przepowiadania przyszłości.
W dniu swoich dwudziestych urodzin postanowiła zażądać odejścia z domu. Oficjalnie chciała dotrzeć do Sceny Lata, gdzie mogłaby poszukać kogoś podobnego sobie, ale prawda była taka, że postanowiła trochę zwiedzić świat, dać upust nastoletniemu buntowi. Niestety przychylna decyzja rodziców nie dała jej poczucia wolności, ścisk w żołądku i wstyd za siebie dalej przeszkadzały jej w normalnym funkcjonowaniu. Liczyła jeszcze wtedy, że rzeczywistość z jej wizji i ta obecna czymkolwiek się różnią, ale wtedy ostatecznie dotarło do niej, że tak nie jest, a ona jest skazana na przezywanie dwa razy tego samego bólu.
Zrozumienie swojego położenia okazało się pierwszym krokiem, do odczucia spokoju ducha, który nadszedł po dziesięciu latach tułaczki, podczas których wiele widziała. Poznała w tej podróży kilka innych istot obdarowanych tą samą mocą co ona. Odbyła z nimi długie rozmowy i postanowiła poszukać czegoś, co będzie jej przekaźnikiem, jej pomocą i liną ratunkową kiedy przyszłość wciągnie ją za bardzo. Padło na talię kart, którą zauważyła na straganie na Dworze Wiosny.
Karty wsunęły się do jej ręki, jakby tylko na to czekały, a Najji poczuła się gotowa y zrobić coś co zawsze ją poniekąd przerażało. Postanowiła sama sobie przepowiedzieć przyszłość. Do dziś na samo wspomnienie tej nocy przy ognisku, przechodzi ją zimny dreszcz, a słowa jakie zdradziły jej kartki nadal ściskają gardło mimo tego, że minęło już sporo lat i zdążyła w tym czasie wrócić do rodzinnych stron i osiedlić się.
Poznasz kiedyś kogoś, bardzo bliskiego twojemu sercu, ale jeżeli skusisz się na te miłość, to będziesz czyniła okropne rzeczy, a przez twój próg przeleje się krew i chaos.

A bezwzględność to najwyższa forma sprawiedliwości.

Mechanika

Dodatkowe informacje

⚙ Jej talia jest niewielka, liczy sobie zaledwie 28 kart, z których każda z nich jest oddzielnym rozdziałem historii, ale ma również swoje własne znaczenie. Przez co jak kładzie karty może je interpretować na dwa sposoby. Z jednej strony jako historia o przyszłości, teraźniejszości i przyszłości, a z drugiej strony jako zbiór wskazówek i rad.

⚙ Jeżeli wróży z czegoś innego niż swoje karty, to znaczy, że bezczelnie zmyśla.

⚙ Uwielbia napar z rumianku, szczególnie jak ma wkładkę z miodu.

⚙ Czasem kiedy się śmieje brzmi jak mały zażynany prosiaczek.