Tuptun

Tuptun Bard Wężobójca

Zanim powiesz, że świat jest zły - przyjrzyj się sobie.

WYGLĄD

Mysz z niego jak się patrzy! Zaokrąglone, różowawe uszka odstają z jego mysiej głowy, w której osadzone są równie zaokrąglone, dość duże, czarne oczy w których zawsze doszukać się można typowego błysku. Nieco po niżej wystaje jego jasny, mały nosek w otoczeniu białych wąsików i oczywiście dwa wystające zęby, przez co wydawać by się mogło, że jego mordka się wiecznie, lekko uśmiecha. Nawet jeśli do śmiechu mu daleko. Cały pokryty jest brązowym futerkiem, z białymi przejaśnieniami na mordce i brzuchu. Oprócz postawy i rozumnemu wyrazowi twarzy, nie rożni się zbyt od zwykłych myszy. Jest również przeciętnej postury, ani gruby, ani chudy. Daleko mu do bycia krępym czy wyraźnie umięśnionym.

CHARAKTER

Z pozoru cichy i spokojny mysz. Nigdy nie wcina się komuś w środek zdania. Unika otwartych konfliktów i kłótni. Nie rzuca się w oczy, wręcz często można go zwyczajnie nie zauważyć. Tymczasem on zawsze jest, nawet jeśli zdawać by się mogło, że odpłynął myślami gdzieś poza granice osiągalności, on jest i słucha. Wyciąga wnioski, ale o tym nie mówi.
Zwykle jest miły i pomocny, nie odstrasza od siebie jeśli nie czuje się w jakiś sposób zagrożony. Ciężko go sprowokować, ale nie toleruje wykorzystywania słabszych. Ceni sobie swoja przestrzeń życiową i wolność. Mimo wszystko jest całkiem uczuciowy i szybko przywiązuje się do osób przez których czuje się lubiany.
Zwykle chodzi z głową w chmurach i można by rzec, że po prostu żyje we własnym świecie. Jest ciekawski i pozwala by to pchało go do przodu. Uwielbia wchodzić wszędzie gdzie inni boją się zaglądać. Zdarzają mu się też przejawy kleptomaństwa, ale raczej nie groźne. Celuje tylko w rzeczy które wydają mu się niezwykle interesujące.
Za lekkim uśmiechem próbuje ukrywać ból i chęć walki które towarzyszą mu przez cały czas.

HISTORIA

Pomiędzy złotymi liśćmi na lekko wilgotnej ziemi zostawiali za sobą delikatne odbicia czterech mysich stóp. Nieśpiesznie kierowali się ku obrzeży jesiennej ziemi, z daleka od zgiełku i zabieganych mieszkańców kopca. Ciesząc się każdym podmuchem wiatru i bladym światłem słońca łapali ten dzień jakby miał być ich ostatnim.
Z jej czarnej, mysiej mordki nie znikał uśmiech, tak szczery i naiwny w swej radości, że nie sposób go wymazać z pamięci. Brutalnie prawdziwy jak tamten dzień.
Czarna myszka odbiegła zaczepnie zostawiając Tuptuna w tyle. Oddaliwszy się wystarczająco daleko, odwróciła się wesoło zachęcając go do gonienia.
Nim zdążył zrobić krok, młody waż trzymał ją już w paszczy. Rozdzierający ból uderzył w jego klatkę piersiową. Nie wiele myśląc rzucił się w stronę gada. Szybki gest, potężny podmuch wiatru wyrzucił liście i niewielkie kamyki w powietrze pozbawiając napastnika widoku. Doskoczył do gada z rozpędem wbijając sztylet w jego oko i napierając całym swoim ciałem. Żmija podrzuciła łeb w bolesnej konwulsji wyrzucając w górę Tuptuna.
Nie wiele myśląc złapał się jej pazurami na ile był w stanie i cisnął sztyletem w środek jej głowy. Upadając i wijąc się wąż docisnął ostrze wbite w jego głowę i przywarł myszowatego do ziemi. Chwilę trwało nim wygrzebał się z pod jej cielska. Chwiejąc się szukał czarnej myszy pomiędzy długim, zawiłym ciałem. W ustach czuł metaliczny posmak krwi, a klatkę piersiową rozrywał ból, uczucie strachu, bezsilności. Było już za późno. Ostatnimi siłami wziął ją na ręce i zaniósł w stronę kopca.
Przynajmniej on tak zapamiętał ten dzień.

Każdy kolejny dzień był dla niego pusty, cichy, a jednocześnie ohydnie zagłuszany przez innych. Co rano budził się w pustym domku, szukając czegokolwiek co załatało by pustkę. Uciekał w sen po maku, żeby tylko nie myśleć, nie "gdybać" i nie oskarżać samego siebie.
"Podróżować z ciekawością" - to wszystko czego chcieli od życia.
Po wielu tygodniach, nie mogąc dłużej znieść jedynie swojego własnego towarzystwa, wyszedł z domku i zostawiając go za sobą na wiele długich dni, poszedł w jeszcze sobie nie znane. Dopiero w podróży przelewając swoje uczucia na wzmacnianie swoich umiejętności dał sobie ułożyć myśli i dojść do siebie.

Dzisiaj pozwala sobie na uśmiech, nie stroni od towarzystwa, szuka nowych przygód i ochoczo pcha się w nieznane. Daje się prowadzić ciekawości, nie boi się konsekwencji.
Wie jak szybki potrafi być, jak zręcznie przemykać miedzy przeszkodami, jak wykorzystać wszędobylskie powietrze na swoją korzyść, ale również zna swoje limity.
Najważniejsze jednak, że nawet jeśli tego po nim nie widać, pamięta każdy szczegół z tamtego dnia i to go napędzą zawsze kiedy dobywa broni.  

Nie przejmuj się zmarłymi, oni nie mogą cie zranić. Bardziej się martwię żywymi.

Mechanika

Dodatkowe informacje

■ Nie ufa wężowatym i szczerze to okazuje.
■ Podróżując poznał wiele osób z różnych pór roku ale nigdy nie ma pewności, czy ktokolwiek go pamięta.
■ Od nadużywania maku i fermentujących wiśni zaczęły go dopadać omamy, a nawet zaniki pamięci. Dlatego postanowił wyruszyć.
■ Do pracy nad umiejętnościami fizycznymi i magicznymi zachęcił go jeden z poznanych starszych zwierzołaków w Lecie.
■ Bardem bywał nazywany jeszcze przed zabiciem węża.