Saoirse

SAOIRSE

WYGLĄD

Gryf jest niewielkim stworzeniem, które może się poszczycić dużą rozpiętością skrzydeł oraz ogromnym sercem. Nie jest typowym przedstawicielem swojego gatunku, ale nikt nie ma wątpliwości o jej przynależności. Posiada bardzo smukłe, wiotkie ciało o ciemnofioletowej barwie i średnio długim włosiu, które mogą świadczyć o tym, że jako lwią formę przyjęła którąś z panter zamieszkujących mroźne tereny. Szczególną podpowiedzią są jej cętki, które są czarno-szare i pokrywają całe ciało, nawet tę część, którą przejęła od drapieżnego ptaka. Przednie łapy na wysokości nadgarstka zmieniają się w nogi szponiastego stworzenia, gdzie trzy palce wychodzą do przodu, a jeden pozostaje z tyłu. Wszystkie są zakończone szponami godnymi prawdziwego ptaka, chociaż Saoirse rzadko kiedy ma z nich pożytek. Głowę ma w całości ptasią, a prócz fioletowawego upierzenia, z całą pewnością należy ona do niezbyt dużego ptaka, prawdopodobnie do orlika krzykliwego. Dziób ma dość krótki, haczykowaty i zakończony czarną plamką. Ślepia posiadają pionową źrenicę, przyjmując przy tym barwę czystego złota. Ogon może się wydawać typowo koci - długi, chociaż dość chudy, jednak zakończony jest pióropuszem, który pomaga w stabilizacji lotu. Dodatkowo na jej głowie znajdują się dwie pary uszu, zakończone są ostro i są opierzone, tak jak reszta głowy.

Z powodu utracenia lub niepozyskania przez jej przodków umiejętności poruszania się na dwóch łapach, zwierzołak również posiada tę umiejętność jedynie w zakresie szczątkowym. Potrafi się wyprostować, ale nie umie utrzymać równowagi przez dłużej, niż parę sekund. Jednak jej łapy są dość chwytne, potrafi złapać małe przedmioty dzięki przednim palcom, jednak umiejętność pisania mitycznego stworzenia już pozostawia wiele do życzenia. Napisy są zwykle koślawe, czasami nawet nie do rozczytania, pomimo że sama potrafi czytać i to nawet dobrze jej idzie. Bystre ślepia nocnego drapieżnika powodują, że potrafi rozpoznawać litery nawet w sytuacjach, gdy światła praktycznie nie ma, korzystając z jego minimalnej ilości.  

CHARAKTER

Gryfica jest stworzeniem lekkodusznym oraz optymistycznym. Bardzo żywiołowa i pełna uśmiechu, który praktycznie nie schodzi jej z pyska. Posiada bardzo dużą potrzebę wolności, nie znosi ograniczeń i sztucznych barier, przeciwko którym często się buntuje, co prawdopodobnie pozostało jej z wieków nastoletnich, chociaż teraz robi to bardziej po cichu, marudząc swoim przyjaciołom do uszu. Uwielbia kontakty z różnymi stworzeniami, wobec których jest bardzo otwarta i rozmowna, jednak często nie zauważa, że ktoś ma po dziurki w nosie jej gadania i czas się ulatniać. Nie przywiązuje się do dóbr materialnych, które sama gdzieś znajdzie, często rozdaje to, co znalazła, będąc przy tym naiwnie dobroduszną istotą. Inne znaczenie mają dla niej pamiątki, które dostała od przyjaciół: z nimi nie potrafiłaby się rozstać nawet za najwyższą cenę, bo w końcu były to wspomnienia z minionych chwil w towarzystwie znajomego... Albo też wspaniała przygoda!

Zupełnie inaczej przedstawia się, gdy ulega typowemu dla mitycznych stworzeń i hybryd zezwierzęceniu. Jako połączenie dwóch drapieżników, sama zaczyna nim być, udając się na polowanie lub też uznając znajomego za kogoś, kto wkroczył na jej teren. Staje się bardzo terytorialną istotą oraz typowym samotnym łowcą, który zazwyczaj atakuje z powietrza swoimi szponami. Ataki nie powtarzają się zbyt często, jednak trwają dość długo: najdłuższy z nich, jaki przeżyła trwał koło tygodnia. Gdy Saoirse wróci do normalnego stanu po ataku: nic nie pamięta. Ze zdziwieniem patrzy na swoje rany po walkach, a następnie z przestrachem uświadamia sobie, co mogła robić, gdy kontrolę nad jej ciałem przejęły prymitywne instynkty, co doprowadza ją do ataku paniki.  

HISTORIA

Urodziła się... W sumie, nie wiadomo gdzie. Wiadomo jedynie, że chwilę po zostaniu prawdziwym jajem została podrzucona do rodziny miłych myszek, które zdecydowały się przyjąć tajemnicze coś pod swoje skrzydła. Początkowo sądzono, że będzie to jeden z ptaszków, które zamieszkują krainę i para zastanawiała się, czy będzie to sroka czy wrona. Jakie musiało być ich zdziwienie, gdy najpierw spod skorupki ujawniła się... Łapa do złudzenia przypominająca kocią. A chwilę potem przednia kończyna uzbrojona w jeszcze malutkie pazury. I para... Nie bardzo wiedziała, co z tym fantem zrobić. Nie znali się na wychowywaniu małych gryfów, ale nie chcieli porzucać małej, chcąc jej dać prawdziwy dom. Postanowili więc, że postarają się najlepiej jak mogą, aby zrobić z gryfiątka najlepszego mieszkańca pod słońcem.

Czy im się udało? I to nawet jak! Pomimo częstych spięć z rodzicami, Saoirse wyrosła na dobroduszną, radosną istotę, której najgorszą wadą była... Lekkość jej charakteru. Nie przejmowała się tym, co powinno ją przejmować, chcąc robić to, co jej się zapragnie, a nie to, co musi. Rodzice pogodzili się z tym, że gryfica jest na tym etapie niereformowalna i zaakceptowali jej silne poczucie wolności. Ba, nawet pomogli załatwić jej własne mieszkanie - jamkę znajdującą się pomiędzy dwoma kamieniami tworzącymi daszek, jednym od spodu i paroma od tyłu, które tworzyły niewielki stosik otoczaków. Wyprowadziła się oraz usamodzielniła, dzięki czemu nabrała troszkę odpowiedzialności za to, co się z nią dzieje, ale nadal korzysta z pomocy rodziców, gdy zabraknie jej materialnych dóbr w pewnym momencie.  

W latach przed wejściem w wiek nastoletni, rodzice postanowili zacząć edukować swoją pociechę, głównie w umiejętnościach czytania, bo okazało się, że z pisaniem miewa duże problemy - łapa nie jest tak skoordynowana jak u myszy czy innych ssaków, dlatego, pomimo braku trudności trzymania pióra, niezbyt jej idzie pisanie ze względu na inną budowę anatomiczną. Niemniej czytać bardzo lubi i jak tylko rodzice zaczęli jej pozwalać, biegła do pobliskiej biblioteki i brała książkę w swoje łapki. Pomimo może dość brutalnie wyglądających łap, była dla przedmiotów bardzo delikatna i nigdy żadnej nie zniszczyła, traktując je niemal jak świętość. Jak już osiągnęła wiek, w którym przyszło czas na najwięcej eksperymentów, zaciekawiła się tymi wyrostkami, co ma na plecach. Od czasu do czasu rozkładała i składała je, ale bez większej świadomości, do czego mogłyby służyć. Zauważyła, że są bardzo podobne do tych, co mają ptaki, dlatego też spróbowała polecieć. I... Udało się! No... Tak w miarę. Trochę koślawo, ale udało jej się trochę polecieć. I wtedy poczuła, że to jest to. Kochała znajdować się w powietrzu, używać swoich skrzydeł i wzmacniać ich siłę, dzięki czemu na coraz dłuższy czas pozostawała w locie oraz rozwijała w sobie dość sporą szybkość. W pewnym momencie nieświadomie podczas uderzeń skrzydeł zaczęła korzystać z magii powietrza, dzięki której z łatwością pokonywała następne dystanse, a wiatr pomagał jej przy lądowaniu, kierując ją ostrożnie w kierunku ziemi, kiedy odpowiednio ustawiała skrzydła oraz ogon. Stawała na ziemi z lekkim podmuchem wiatru owiewającym najbliższe rośliny oraz stworzenia, a jak gryfica odkryła, jaką moc mają jej ruchy, zaczęła mocniej zagłębiać się w tematy magii, wypożyczając coraz to nowe książki.

Nie jest świadoma tego, że kryje w sobie ogromny talent do władania żywiołami, a już pierwszy z nich zdołała poznać podczas swojego pierwszego lotu oraz następnych. Jej najgorszym wrogiem jest ona sama, gdy ulega zezwierzęceniu, co w połączeniu z ofensywnością magii powietrza może się w końcu źle skończyć.   

Mechanika

Dodatkowe informacje

■ Pierwszy raz uległa zezwierzęceniu dopiero w wieku nastoletnim po kłótni z rodzicami, kiedy uciekła z domu i w pewnym momencie zaczęła chodzić głodna. Prawdopodobnie pusty żołądek wzbudził jej pierwotne instynkty.

■ Jest zaprzyjaźniona z osobami, które prowadzą biblioteki, dzięki czemu może w niej siedzieć tak długo, jak jej się spodoba!
■ Najdłuższy lot, jaki jest w stanie wykonać na obecnym poziomie może trwać nawet dwa dni. Potem musi wylądować i odpoczywać przez co najmniej trzy, aby wrócić do normalności.

■ Posiada niski, żeński głos i byłby on piękny, gdyby nie lekka chrypka, która jest obecna przez praktycznie cały czas.

■ Uwielbia taniec i wszystko, co z nim związane. Uważa to za manifest swojej wolności i radości z życia, przy tym nie lubiąc sztywnych form, w jakiej jest zamykany