Szron

Szron

Bądź jak ptak, który, gdy siada na gałęzi zbyt kruchej, czu­je, jak spa­da, lecz śpiewa da­lej, bo wie, że ma skrzydła.

WYGLĄD

Łatwo go pomylić z mieszkańcem Zamku Zimy. Bo nie da się zaprzeczyć, że Szron z wyglądu nawet przypomina zimową wróżkę. Czym jest zresztą jesień, jak nie oczekiwaniem na przyjście zimy? Niekiedy pierwszy śnieg spada właśnie jesienną a nie zimową porą.
Szron ma długie,opadające na kark i plecy gęste białe włosy i jasną, porcelanową cerę o chłodnym odcieniu. Budzące skojarzenia z burzowymi chmurami z powodu swojego ciemnoszarego odcienia oczy posiadają dość ekspresyjny wyraz. Szron może skrywać emocje przed resztą świata, lecz po wyrazie jego oczu da się poznać, co tak naprawdę czuje. Jest średniej wielkości wróżką o szczupłej budowie ciała. Nie zalicza się do tych delikatnych, wiotkich istot, ale nie jest też masywnym, budzącym postrach zabijaką. Dysponuje wystarczająca siłą i jest w na tyle dobrej kondycji, by prowadzić bez większych trudności swoje życie rycerza. Duma niejednej wróżki, czyli skrzydła są niemalże przezroczyste, wykazują nieco podobieństwa do skrzydeł ważki. Nie przepada za przesadnie zdobionymi, jaskrawymi strojami. Gdy wymagają tego okoliczności ubierze się w coś kunsztowniejszego, jednak na co dzień woli nosić wygodny, praktyczny ubiór w kolorach jesieni - brązach, czerni, ciemniejszej zieleni, złocie. Zdarza się, że splecie włosy w warkocz, bądź zwiąże w koński ogon.    

CHARAKTER

Powiadają, że cicha woda brzegi rwie. To powiedzenie całkiem dobrze obrazuje jego charakter. Szron z natury wydaje się być spokojnym introwertykiem ze skłonnościami do popadania w melancholię. Pod tym względem nie różni się zbytnio od swoich pobratymców z Kopca Jesieni. Odziedziczył jednak sporo z charakteru swojej nieszczęsnej matki, która do spokojnych i melancholijnych się nie zaliczała. Podobnie jak ona potrafi być uparty, ciężko skłonić go do zmiany zdania, a już zwłaszcza wtedy, gdy argumenty tej drugiej strony są mało przekonujące i pozbawione logiki. Bywa, że surowo ocenia postępowanie innych, zaś osoby cechujące się przesadnym okrucieństwem i pozbawione grama honoru wręcz otwarcie krytykuje. Tym nagłym przejściem z postawy bierności i spokoju do agresji i impulsywności może zaskoczyć otoczenie. Może nawet to otoczenie uzna go za niestabilnego emocjonalnie.
Wobec siebie również bywa surowy oraz wymagający. Zdarza się mu obwiniać samego siebie, nawet za zdarzenia ze swojego otoczenia, na które nie miał tak do końca wpływu. Lojalny wobec tych, na których mu zależy albo tych, którzy zdobyli jego szacunek. W nielicznym zaufanym gronie staje się bardziej otwarty i przyjaźniejszy. Także chętniej się przy nich uśmiecha. W gruncie rzeczy pozostaje idealistą. Ma to swoją zarówno dobrą, jak i złą stronę. Idealiści wierzą w lepszy świat, chcą o niego walczyć. Z drugiej strony są podatni na zranienia oraz manipulacje. A Szron bardziej obawia się zranienia niż bycia manipulowanym.

HISTORIA

Jest młodszym dzieckiem Obsydian, Arcymaga z Kopca Jesieni. Tym rzekomo mniej zdolnym dzieckiem, należałoby dodać. W przeciwieństwie do starszej siostry nie wykazywał się od najmłodszych lat żadnym talentem do magii. Podczas gdy talent siostry jaśniał niczym pochodnia, u niego nie tliły się nawet iskierki. Ojciec nie czuł się z tego powodu jakoś szczególnie rozczarowany. Szybko pogodził się z faktem posiadania nieuzdolnionego magicznie syna i poświęcił się przekazywaniu swojej wiedzy córce.

Jeśli podejrzewacie, że kogoś zabrakło w tej opowieści, to macie rację. Oczywiście, że Szron i jego siostra posiadali matkę. Nosiła urocze takie imię - Konwalijka i sama w sobie była uroczą istotą. Nie należała do żadnej grupy ani ludu. Pytana o pochodzenie, odpowiadała, że pochodzi znikąd. Jest wolnym duchem wędrującym po świecie w poszukiwaniu dziwów. Swoją nietuzinkowością i urodą podbiła serce Arcymaga. Niestety jego uczucia pozostały nieodwzajemnione. Konwalijka go nie chciała. Ani trochę. "Zakochała się" w nim dopiero, gdy sięgnął po magię umysłu. Wykorzystał czary, by zaszczepić w niej miłość i zmusić do pozostania u swego na kolejne lata. Przez dłuższy czas Konwalijka niczym marionetka odgrywała rolę kochającej matki i żony. Po pewnym czasie magia z jakiegoś powodu przestała na nią oddziaływać. Konwalijka wyrwała się spod miłosnego uroku, a przekonawszy się, kim była dla Obsydiana przed te wszystkie lata, popadła w rozpacz i uciekła ze swojego więzienia. To tyle jeśli chodzi o matkę. Nikt nie powiedział, że to będzie szczęśliwa historia.

Po ucieczce Konwalijki, Obsydian popadł w rozpacz. Stał się także bardziej wymagający, bardziej zaborczy wobec swoich dzieci. Może obawiał się, że i one go opuszczą? W każdym razie, niechętnie pozwalał im oddalać się od domu. Wolał, żeby spędzały czas wśród ksiąg albo na wykonywaniu domowych obowiązków. To dużo lepsze i pożyteczniejsze niż marnowanie czasu na uganianie się za robaczkami, niemądre zabawy z rówieśnikami czy włóczenie się bez celu po okolicy. Szron rzecz jasna próbował od czasu do czasu zaprzyjaźnić się z jakimś dzieckiem, lecz te przyjaźnie szybko się kończyły, gdyż Obsydian uważał, że krzykliwa zbieranina bachorów nie jest godna towarzystwa syna Arcymaga.

Tak jak można się było spodziewać, długo przekonywano go do powierzenia syna jednemu z rycerzy. Szron nie nadawał się na maga, co nie oznaczało, że nie nadawał się na wojownika. Rzeczywiście, z dala od dusznej atmosfery domu, Szron poczuł się dużo swobodniej. Jego opiekun nie był zaborczy ani przesadnie władczy. Podarował mu wystarczająco wolności i niezależności, pozwalał się rozwinąć. Szron okazał się na tyle pojętnym uczniem, że po osiągnięciu dojrzałości, został pasowany na rycerza. Polubił ten tryb życia i przywiązał do do swojego miecza.

Z radością zapomniałby o magii, ale magia miała wobec niego inne plany. Nie sposób stwierdzić, dlaczego magiczne zdolności uaktywniły się u niego tak późno. Miał przecież być tym nieuzdolnionym dzieckiem. Zaczęło się niewinnie, bo od zwykłego dotknięcia starej peleryny porzuconej na ziemi. Szron chciał jedynie ją podnieść i odłożyć na bok, tak żeby nikomu nie zawadzała. Chwilę później przeniósł się ze stolicy do małej wioski i zobaczył, dosłownie zobaczył właściciela peleryny, który nie przejmując swoją zgubą, w najlepsze bawił się w zacnej kompanii na czyjś urodzinach. Wizja trwała krótko, ale była bardzo wyraźna i sugestywna. Szron mógłby tłumaczyć sobie to dziwne przeżycie  otumanieniem, a nawet zaklęciem rzuconym na niego przez nieznaną osobę. Jednakże podobne incydenty przydarzały mu się coraz częściej przy kontaktach z różnymi przedmiotami. Szron dotąd nie praktykował magii, ale posiadał wystarczająco wiele teoretycznej wiedzy na jej temat, by pojąć co mogły dla niego oznaczać te wizje. Pierwszy odruchem, wręcz przymusem było udanie się do ojca i poinformowanie go o odkrytym u siebie talencie. Szron zdołał jednak zwalczyć ten wewnętrzny nakaz. Nie chciał ponownie znaleźć się pod wpływem Obsydiana. Zdecydował, że sam wybierze sobie nauczyciela, który pomoże mu zapanować nad nowymi zdolnościami.      

Cza­sem świat wy­daje się
bar­dziej koloro­wy gdy zam­knie się oczy...

Mechanika

Dodatkowe informacje

& Szron doświadcza swoich wizji poprzez dotknięcie przedmiotu, który jest silnie powiązany emocjonalnie ze swoim właścicielem. To może być na przykład ulubiony pierścionek albo wielokrotnie przeczytana książka. Poprzez dotyk jest w stanie zorientować się, gdzie aktualnie przebywa właściciel tegoż przedmiotu.

Przy dłuższej koncentracji potrafi określić nie tylko miejsce przebywania, ale także dokładnie przyjrzeć się okolicy, w której przebywa poszukiwana osoba. Najbardziej zaawansowana forma tej magii umożliwia mu poznanie fragmentów przeszłości albo przyszłości tejże osoby. [nieodkryta zdolność]

& Odkrył talent do magii jakieś dziesięć lat temu, czyli całkiem późno. Nie powiedział o niczym ojcu, przez co ma lekkie wyrzuty sumienia.

& Całkiem możliwe, że Obsydian od czasu do czasu stosował na nim magię umysłu, czego skutki odczuwa do dzisiaj.

& Otrzymał imię Szron z powodu jasnych włosów.

& Lubi czytać i dowiadywać nowych rzeczy.

& Równowaga duchowa i cielesna to dbanie o dobry stan fizyczny przy jednoczesnym zadbaniu o dobry stan umysłu. Przynosi ona wiele korzyści żywemu stworzeniu, jednak trudno ją uzyskać i utrzymać.

& Równonoc Jesienna to okres, w którym następuje panowanie jesieni. Można rzec, że Szron jest prawdziwym dzieckiem jesieni.