Domgar

Domgar

Na wszystko przyjdzie czas

WYGLĄD

Cóż tu dużo mówić... Krasnoludek, jak krasnoludek. Dwie ręce, dwie nogi, żadnych ogonów. Ubranie też się zbytnio nie wyróżnia, jak na jego charakter. Gdyż przeważnie skrywa się pod ukochanym płaszczem podróżnym. Stary i postrzępiony, idealnie przypomina mu o tym, gdzie jeszcze nie był. I dopiero po jego zrzuceniu odsłania się zielona garderoba, w której to chodzi na co dzień. Chociaż trzeba przyznać, że nie obchodzi go zbytnio, w czym paraduje. Po prostu tak opuścił dom. Postura, jak i reszta ciała, również nie jest niczym szczególnym. Dość drobna, jak krasnoludki mają w zwyczaju. To, co go wyróżnia, to twarz. Prawie zawsze rozpromieniona, z jakimś dziwacznym uśmieszkiem w kąciku ust. Efektu jedynie dodaje złota bródka i bokobrody, których ten za nic w świecie nie zgoli. Wiecznie zadbana, w przeciwieństwie do włosów. Te go w sumie zupełnie nie obchodzą. Sterczą do tyłu, niczym jakaś grzywa, jednak on się nimi interesuje tylko wtedy, gdy opadają mu na oczy. Oczy, które w zasadzie są jedną z najważniejszych cech szczególnych. Płonie w nich ogień jego duszy, chcący cieszyć się pełnią świata, póki nie zjedzą go robaki. Zielone okna do wnętrza, które gdzieś w głębi skrywają iskry inteligencji. Trudno je jednak z początku dostrzec. Tłumione są wspomnianą wcześniej radością. Płomień nie zawsze jednak tam jest. Bywają dni, kiedy wpada w zadumę. A wtedy niezbyt odróżnia się od mieszkańców Kopca Jesieni.  

CHARAKTER

Krasnoludek stara się, jak może, by wprowadzać motto w życie. "Na wszystko przyjdzie czas". Dlatego właśnie nie zamierza go marnować. Ani na siedzenie w jednym miejscu, ani na próby zmieniania siebie na siłę. A naprawdę wiele osób by zapewne sobie tego życzyło. Bowiem Domgar potrafi być do bólu szczery. Zawsze miał talent do języka, niestety wykorzystał go tak, jak wykorzystał. Czyli postawił sobie za cel gnębić ludzi złośliwymi doczepkami i żartami. Zadziwiające jednak jest to, że można to obrócić przeciwko niemu. Niemal każde słowo, które inni uznają za chamstwo, jest jego szczerą... bardzo szczerą opinią. Może i ubiera ją w dziwaczne słowa, przez co brzmi jak chamskie szydzenie. Ale to klucz do zrozumienia, co autor myśli. Czasem wprost, a czasem ubrane w coś na wzór zagadki, a jednak prawie zawsze docinki odzwierciedlają prawdę. Niestety wielu naprawdę trudno dostrzec ten fakt. Albo taki, że przeważnie żarty są tylko żartami. Nie chce nikogo urazić. Ba! Bywa i tak, że im więcej z kogoś szydzi, tym większą czuje do niego sympatie. To dość pokręcone... Właśnie dlatego nie ma za czym tęsknić. Zarówno szyderstwa, jak i dość ciekawy sposób postrzegania świata doprowadziły do tego, że wszyscy omijali go szerokim łukiem. On doskonale znał powody, jednak ani myślał się zmieniać. Ciekawski świata i wiecznie wesoły nigdy nie wygląda na takiego, co przejmuje się takimi przyziemnymi sprawami, jak opinia innych. Wydawałoby się, że jego pokręcone pomysły i chęć zobaczenia jak najwięcej znaczą dla niego wszystko. Potrafi rzucić się w najgorsze, jakby nie do końca wierząc, że coś mu się może stać. A jednak dopadają go ponure dni. Powaga nie jest mu obca, chociaż o wiele rzadziej jej doświadcza, niż inni. Inteligencja w końcu zobowiązuje, by nie wszystko traktować jak żart. Dlatego czasem się zamyka. Ogień w oczach gaśnie, a śpiew cichnie. Popada w zadumę, kotłując myśli w głowie. Wtedy tylko zielone ubranie i fikuśna bródka przypomina o różnicach między nim, a resztą pobratymców. Chociaż istnieje też szansa, że zwyczajnie nad czymś myśli. Obcym naprawdę ciężko zrozumieć, co kryje się w jego głowie. Nawet pomimo tego, że tak często jest szczery. Sprawia wrażenie, jakby dla niego zasady były inne.  

HISTORIA

W zasadzie historia Domgara jest bardzo prosta. Urodził się w warsztacie ojca. Mieszkał tam przez całe dzieciństwo, razem z bratem i siostrą. Schody zaczęły się, gdy krasnoludek pojął, jak składać co bardziej skomplikowane zdania. Już wtedy zaczął uczyć się, jak doprowadzać wszystkich wokoło do szału. Rodzina co prawda go kochała, ale nigdy nie mogli pojąć, dlaczego zachowuje się w ten sposób. Wybijał się na tle innych, jako osoba żywa z różnymi dziwacznymi pomysłami. A wraz z wiekiem tylko to się pogłębiało. Szkolił umysł czytając książki oraz składając jakieś maszynki dla rozrywki. Ojciec jednak chciał, by w przyszłości, wspólnie z bratem kontynuowali funkcjonowanie stolarni. Czy Domgar kiedyś się buntował? W zasadzie, to nie. Poza wizją osiadłego trybu życia, nie narzekał zbytnio na pracę w warsztacie. Gdyby nie fakt, że bardzo często znikał po prostu z domu na kilka dni, to mógłby zostać całkiem przyzwoitym stolarzem. Jednak gdy brat się uczył, on wędrował po lesie i z pieśnią na ustach zwiedzał każdy zakątek rodzimych stron. Dowiadywał się przy tym, na czym wygodnie się śpi, a jakich jagód lepiej nie tykać. Podróże jedynie przywodziły mu na myśl kolejne dziwaczne pomysły. Przez to właśnie ludzie uważali go za świra. Dochodzi ten jego cięty język i nadzwyczajna szczerość. Aż w końcu rodzina oszczędziła mu męk. Wspólnie doszli do wniosku, że nie pasuje tu ani charakterem, ani możliwościami. 24 zimy były już wystarczającym wiekiem, by mógł wziąć ster we własne ręce. Puścili go w świat, błogosławiąc na pożegnanie. By wreszcie mógł powędrować dalej, niż jesienne ziemie. I by w końcu znalazł miejsce, gdzie ludzie nie będą nazywać go opętanym zapaleńcem, który wszystkich nas zabije. Domgar zostawił to wszystko za sobą. Uściskał jeszcze tylko rodzinę, a potem z pieśnią na ustach, plecakiem i postrzępionym płaszczem podróżnym ruszył na nieznane ziemie.

Co cie nie zabije, to zabije kogoś innego

Mechanika

Dodatkowe informacje

Jeżeli go widzisz, to uciekaj czym prędzej. Lubi generować masę kłopotów, gdy jest w humorze.