Mgiełka

Mgiełka

Kiedy jestem sama w gęstej porannej mgle nad łąką, nie wiem czy chcę patrzeć w oczy przyszłości.

WYGLĄD

Mgiełka to maleńka, mierząca ledwie dwa centymetry wzrostu wróżka o równie drobnej i delikatnej budowie ciała. Na pierwszy rzut oka wydaje się być równie krucha i wydaje się, że mocniejszy podmuch wiatru mógłby być dla niej ogromnym zagrożeniem, ale tak naprawdę to tylko złudne wyobrażenie. Włosy Mgiełki są koloru białego, chociaż gdzie nigdzie przemykają fiołkowe pasemka oraz sięgają jej do połowy pleców zakończone cieniutkim kosmykiem wyginającym się w kształt półksiężyca. Oczy Mgiełki są również białego koloru co może wywołać w tobie nieznacznej gęsiej skórki od dłuższego patrzenia, a jej usta odznaczają się kolorem poziomki, sprawiając, że jej blada twarz nabiera lekkiej barwy.  Jej nosek jest równie malutki, acz nieznacznie zadarty co tylko dodaje jej uroku. Mgiełka lubi odsłaniać swoje szpiczaste uszy, które lubi ozdabiać biżuterią; nie za wielką, ani przytłaczającą, ale zazwyczaj są to kolczyki w kształcie piórek. Jej garderoba jest dość pokaźna jak na nią samą, ale ma słabość do swoich sukienek, a najbardziej polubiła dwuczęściowe ubranie z szerokimi, acz krótkimi ramionkami z których przy każdym ruchu sypie się drobny pyłek. Bluzka jest połączona z sukienką, która jest krótsza na przedzie i dłuższa z tyłu, ale nie sięga ziemi. W swoich strojach czuje się bardzo komfortowo i rzadko można ją spotkać w innym odzieniu, jednakże jest posiadaczką wygodnych ogrodniczek, które czasem wkłada na dłuższe podróże. Jej skrzydełka są półprzeźroczyste, podwójne i wydają się być od niej dużo większe, ale tak naprawdę sama właścicielka prawie ich nie odczuwa.  

CHARAKTER

Charakter Mgiełki ulegał ciągłym zmianom zanim stała się tą spokojną wróżką, jaką jest dzisiaj. Jako mieszkanka domu Lata nie starała się nigdy poskromić w sobie energii, której oczywiście miała ogromne nadmiary, ale z czasem i to zaczynało się zmieniać. Mieszkańcy nie raz odczuwali na własnej skórze jej wścibstwo i wtykanie nosa w nie swoje sprawy, ale nic na to nie mogła poradzić, że uwielbiała zbierać informacje od każdego nawet w najdrobniejszych sprawach. Śmiało można więc przypuszczać, że łatwo przywiązywała się do każdej nowej znajomości jaka jej się przytrafiła, nawet wtedy jeśli ten ktoś niekoniecznie uważał ją za swojego sprzymierzeńca. Uparcie wierzyła, że w każdym tkwi odrobinę dobra tylko trzeba trochę bardziej się postarać aby mu to pokazać. Od zawsze pełna chęci pomocy innym. Często robiła coś zanim pomyślała, ale od czego jest uczenie się na swoich własnych błędach? Analizowanie własnych błędów przychodziło z oporem, ale brała jednak pod uwagę fakt, że czasami mogła się pomylić. Bywała równie uparta i ciężko było zmienić jej zdanie i nastawienie poważnie zawsze starała się dopiąć swojego celu, nie mając przecież złych zamiarów. Niekiedy bywała zbyt ufna i naiwna, wiele ostrzeżeń ignorowała jakby bała się przejrzeć na oczy. Na jej twarzy zawsze można było zobaczyć leciutki uśmiech, nawet w tych chwilach kiedy dopadało ją przygnębienie. Łatwo można zdobyć jej zaufanie, ale już dużo trudniej odzyskać jej przyjaźń kiedy rzeczywiście na czymś się zawiodła. Nie potrafi też tak łatwo wybaczać kiedy zostanie zraniona a jeszcze trudniej jest jej zapomnieć o przykrych chwilach. Nie znosiła nigdy przekazywać złych wieści, od zawsze chorobliwie ich unikała a gdy już musiała to zrobić często zdarzało jej się za bardzo panikować. Od najmłodszych lat cechowała się sporą odwagą, lecz działania jakie podejmowała pod wpływem chwili i adrenaliny, której nie potrafiła w sobie powstrzymać. Ale to ona wyrywała się najchętniej do pomocy i chciała stawiać czoła wszelkim zagrożeniom.

Zmieniała się co z czasem zauważali również i inni przyjmując z ulgą owe zmiany. Dziś Mgiełka jest niesamowicie rozważna, lubi planować wszystko z wyprzedzeniem i przemyśli dwa razy zanim zdecyduje się zabrać głos w danej sprawie. Nie zadziera pysznie głowy, ale jak na swoje dwa centymetry wzrostu stara się stąpać twardo po ziemi. Choć wciąż wielką trudnością jest dla niej przekazywanie smutnych wieści to stara się zachowywać bardziej rozważnie. Z dnia na dzień ma wrażenie, że energia w niej samej robi się co raz słabsza choć stara się ignorować tą myśl. Nadal unika otwartych konfliktów, które tak naprawdę niczemu nie służą, zazwyczaj stara się znaleźć złoty środek, które zadowoli obie strony choć wcale nie jest to takie łatwe. Nie potrafiłaby zostawić nikogo bez pomocy, nawet typa spod ciemnej gwiazdy, któremu na pewno nie powinna ufać. Prawda jest taka, że nie potrafiłaby nikogo skrzywdzić. Chciałaby mieć pewność, że nikomu nic nie grozi i zaznać prawdziwego spokoju, o którym zwyczajnie marzy już od dawna. Wciąż pozostaje wnikliwa i czujna ale przy tym zachowując pewny umiar i już tak nie wtyka nosa w każdą sprawę jak to robiła niegdyś. Wciąż nie wyzbyła z siebie wrażliwości na świat natury i piękna, wciąż zachwyca się swoimi ulubionymi kwiatami czy wschodem słońca. Swoje lęki i zmartwienia chowa głęboko w swojej duszy i stara się nikomu ich nie pokazywać, choć tak naprawdę zaczyna tęsknić za dawną beztroską.    

HISTORIA

Przyszła na świat jako druga córka swoich rodziców Mglistych w jednej z wiosek należących do Sceny Lata. Jej tata był odważnym wojownikiem i często nie było go przy nich całymi tygodniami, a w jej sercu rodziła się za nim ogromna tęsknota. Mgiełka niegdyś była nazywana Leah, ale teraz prawie nikt nie pamięta jej dawnego imienia, jakby każdy przyzwyczaił się już do przydomku Mgiełki. Pierwsze lata minęły bardzo szybko, które spędziła głównie na nauce i to dzięki swojej mamie doskonaliła swoje kiełkujące umiejętności. Z czasem przestała zadawać trudne pytania, na które matka nigdy nie znała odpowiedzi  - nie miała pojęcia czy ich ojciec wróci kiedykolwiek do domu, a słuch o nim zaginął. Leah zaczynała domyślać się, że skoro nikt nie słyszał co spotkało jej ojca, musiało być bardzo źle. Nie chciała też martwić i zasmucać swojej mamy, widząc jak ta za każdym razem blednie na samą myśl o swoim mężu. Jej starszy brat zrozumiał, że musi otoczyć je silnym ramieniem i nie iść w ślady ojca, którego początkowo chciał odszukać na własną rękę. Jego rodzicielka wraz z Leah przekonały go jednak by nie wybierał się w tak niebezpieczną podróż i choć mijało wiele dni spędzonych na kłótniach z nim, w końcu Leah przyparła go do muru, mówiąc dobitnie bratu, że ich matka nie zniosłaby gdyby i jemu coś się stało. Widziała złość w jego oczach i obawiała się, że będzie z nim tylko gorzej, ale brat niespodziewanie umilkł i również więcej nie powracał już do tej rozmowy. Ona mogła wreszcie skupić się na sobie, choć nie przerwanie uczyła się czytania i pisania, ale brat uczył ją jeszcze podstawowych technik przetrwania w wolnych chwilach. Do dziś pamięta jego słowa, żeby pod żadnym pozorem nie ufać fałszywym uśmiechom.
Na swoje 18 urodziny jej matka przekazała w prezencie swoją własną różdżkę, uznając, że jej córka jest gotowa na nią i na zmiany jakie przyjdzie im się zmierzyć. Chciała ukierunkować swoją córkę na odpowiednie tory, przekazać ich własne rodzinne dziedzictwo, dzieląc się nim również ze swoim synem po połowie. Chciała mieć pewność, że jej córka będzie potrafiła sama się bronić w razie jakiegokolwiek niebezpieczeństwa i, że z dumą będzie będzie nosić ich nazwisko. Wiedziała, że gdyby jej mąż był na miejscu robiłby to razem z nią, ale nie mogła poddać się zupełnie melancholii, która powoli zaczynała władać jej umysłem.  Pod czujnym okiem doskonaliła swoją magię, jednocześnie musząc pogodzić się z faktem, że ich brat wstąpił w szeregi wojowników. Ich rodzina od pokoleń przekazywała sobie wiedzę jak kontrolować zjawisko mgły i ogólnego panowania nad wodą, także przyszła i kolej na nią. Miała wtedy 30 lat kiedy jej rodzicielka uznała, że pojęła wszelkie tajniki, jakie jej przekazywała niemal każdego dnia a także kiedy przemieszczały się po Scenie Lata aby Leah mogła się jak najwięcej nauczyć pomagać mieszkańcom gdy doskwierały im problemy z wody. Codziennie też pod czujnym okiem matki kiedy przylatywały na rozległe łąki otaczać je nieprzeniknioną mgłą.
Kiedy jej matka nabrała pewności, że w pełni opanowała ich dziedzictwo Leah była nazywana już Mgiełką i miała ponad 50 lat. Rzadko widywała się z bratem, który nie przynosił żadnych wieści o ich ojcu a jedynie widziała w nim pogłębiający się smutek, że nie potrafi dotrzymać słowa swoim najbliższym. Gdy przesiadywał w ich domku parę dni zanim wyruszał w następną podróż, próbowali  nadrabiać wszystkie stracone lata, jednocześnie Joh Mglisty opowiadał jej o tym co zdążył zobaczyć już w Gościńcu i przede wszystkim, że w Dworze Wiosny poznał swoją pierwszą miłość, która była już jego narzeczoną. Mgiełka była trochę smutna, że o tak ważnych sprawach dowiadywała się dopiero teraz, ale brat upierał się, że nie miał kiedy przekazać tych wieści jak i trochę nie chciał zapeszać swojego szczęścia. Parę miesięcy później cieszyła się na jego weselu razem z ich matką, która pomimo poważnego stanu zdrowia przez wyniszczającą chorobę również chciała cieszyć się szczęściem syna i poznać swoją synową. Marzeniem Mgiełki było aby już nic się nie zmieniało. Nawet nie miała pojęcia jak w wielkim błędzie była.

Musiała się pogodzić, że jej matka nie dotrwa do jej 70 urodzin i była z nią aż do ostatniej chwili. Nie była na to gotowa, chociaż wiedziała, że tak naprawdę mogło to się stać dużo wcześniej. To nie były radosne urodziny, wręcz przeciwnie - jedne z tych, o których trudno będzie jej pamiętać. Jedyne co ją pocieszało to to, że na nieruchomej twarzy wróżki gościł dziwny spokój. Ostatnie dni były ciężkie dla nich obydwu, ale przecież Mgiełka nie mogła obarczać winą rodzicielki. Nie pamięta jak przebiegło jej ostatnie pożegnanie i gdyby nie wsparcie jej brata nie miałaby bladego pojęcia jak sobie poradziłaby z tym wszystkim. Odrzuciła też jego propozycję przeniesienia się na Dwór Wiosny. Nie potrafiłaby zostawić swojego domu i miejsca, którego przecież nadal kochała, nawet jeśli każdy zakątek Sceny Lata kojarzył się jej z matką.
 

Samotność to zgorzkniały, żałosny towarzysz.
Zdarza się, że po prostu nie odpuści.

Mechanika

Dodatkowe informacje

■ stara się unikać tego tematu jak ognia i nie daje sobie wmówić, że jest uzależniona od zbieractwa. Zazwyczaj nie może się oprzeć pięknym kamieniom na które natrafia podczas swoich długich spacerów, które urządza sobie każdego dnia. Nie tylko kamienie zbiera, ale i jakieś listki, płatki kwiatów z których potem szyje fikuśne ubranka.■

■ nigdy nie miała talentu do gotowania i zazwyczaj uciekała od tego obowiązku, ale gdy już udało ją się do tego namówić, to rzeczywiście jej dania nie były ani trochę zjadliwe, niestety. Ale tak naprawdę uwielbia jeść, a jej ulubionym przysmakiem są owoce, najbardziej chyba lubi poziomki i malinki.


■ potrafi szyć, nauczyła ją tej drobnej acz przydatnej sztuki jej matka. Szyje głównie dla siebie, ale jeśli ktoś ją poprosi bez problemu zrobi dla niego jakiś cieplutki szalik na ewentualne chłodniejsze dni czy czapkę, która będzie ochraniać przed upałami. Uwielbia siadać na listkach kwiatów ze swoimi narzędziami i w ten sposób odpoczywać, jednocześnie wylegując się w ten sposób w słońcu choć zdarza jej się też siadać pod wieczór do szycia.