Estera

Estera

Przestrzeń osobista, proszę.

WYGLĄD

Od każdego, innego krasnoludka nie wyróżnia się niczym specjalnym, ot, co, człowieczek. Ręce, nogi, twarz - nic nadzwyczajnego. Ma ciemnooliwkowy odcień skóry, który zgrywa się z jej dość orientalną urodą. Jej twarz zdobi para piwnych oczu otoczonych rzęsami, nos, który w odczuciu Estery jest trochę za duży i śmiesznie zadarty oraz usta dość przeciętnej wielkości. Twarz ma życzliwą, choć smutną, jednak, jeśli dobrze się przyjrzysz w jej oczach, możesz dojrzeć psotne iskierki. Nad prawą brwią ma małego pieprzyka, a na całej jej twarzy rozsiane są ledwo widoczne piegi. Jest niska, nawet w porównaniu do innych stworzeń, ma wątłą budowę i niewiele mięśni - pod tym względem nie prezentuje się zbyt okazało i zdecydowanie nie wzbudza jakiegokolwiek szacunku. Włosy dziewczyny, dość długie i czekoladowe, zazwyczaj ukryte są pod czerwoną chustą, którą ma luźno obwiązaną wokół twarzy. Jeśli już zdecyduje się je odsłonić, falujące pukle związuje zazwyczaj w warkocza. Ma słabość do błyskotek, a w szczególności kolczyków. Jej stój składa się z brązowych spodni i przylegającej, kremowej tuniki ze złotymi detalami na brzegach. Na to narzucony ma krótki, szaro-granatowy płaszcz, który trzyma się naprawdę dobrze jak na swoje lata. W tali zawiązany ma czerwony pas materiału ze zdobieniami oraz skórzany pasek, który podobnie jak przedramienniki wygrała w karty jakiś czas temu. Oprócz tego, oczywiście rękawice, bez których nigdzie się nie rusza - to właśnie dzięki nim za każdym razem, gdy jest zmuszona uścisnąć komuś dłoń, nie musi korzystać z mocy.

CHARAKTER

W teorii Estera byłaby idealnym materiałem na przywódcę - charyzmatyczna, z łatwością zaskarbiająca sobie zaufanie innych i przyciągająca ludzi jak magnes, (mimo, że zazwyczaj nie szuka ich towarzystwa). W praktyce jednak wiązałoby się to z wzięciem odpowiedzialności za inne osoby, czyli z jedną z wielu rzeczy, z którymi krasnoludka ma problem. Mimo tego, że ludzie lubią jej się zwierzać ona sama ma z tym spory problem; z nikim nie dzieli się swoimi zmartwieniami, zatrzymując wszystko dla siebie, mimo że zdaje sobie sprawę ze szkodliwości tego. W zasadzie cała ta maska beztroskiej podróżniczki powstała, żeby dystansować się od ludzi. Nikt nie pyta jej skąd pochodzi, na każde pytanie odpowiada tajemniczym uśmiechem, a na życie zarabia grając w karty. Przez większość czasu sprawia wrażenie poważnej, chociaż w zasadzie łatwo ją rozśmieszyć. Mówi dość sporo, ale nigdy o sobie; najczęściej zdarza jej się mówić do siebie, w szczególności podczas dłuższych podróży. Jest straszliwie krytyczna, nie tylko, co do siebie, ale i do innych. Jako iż w przytułku rzadko, kiedy była cisza i spokój, z przyzwyczajenia wędruje do gwarnych miejsc, choć ostatnio zaczęła doceniać odosobnione okolice, w których może się zrelaksować. Niesamowicie uparta i dumna, będzie bronić swojej opinii, aż do samego końca. Tak jak większość przedstawicieli jej rasy, Estera, jest ciekawska i zdarza jej się wtrącać w nieswoje sprawy. Nie jest największą fanką kontaktu fizycznego, woli zachować dystans - przytulasy i uściski zwyczajnie do niej nie przemawiają.

HISTORIA

Od kiedy rodzice porzucili ją na schodach prowadzących do domu dziecka w Scenie Lata, Estera była sama. Sama ze swoimi myślami, a później i myślami innych. Ale po kolei. Była uroczym dzieckiem – uczynnym, spokojnym, niesprawiającym problemów wychowawczych, co bardzo odpowiadało opiekunkom z sierocińca, które nie musiały się nią w zasadzie zajmować. Jednak dziewczynka rosła i z czasem zaczęła wykazywać zdolności niespotykane u mieszkańców tych terenów – magia umysłu występowała w końcu tylko i wyłącznie u obywateli Kopca Jesieni. Zaczęło się od małych rzeczy, na które nikt nie zwracał uwagi; a to odgadła nastrój jednej z nianiek po prostu łapiąc ją za rękę, a to stwierdziła, że kobieta, która przed chwilą obok nich przechodziła była czymś zdenerwowana, choć jedyną interakcją między nimi, było przypadkowe otarcie dłoni. Wszyscy założyli, że była po prostu niezwykle empatyczna i nie drążyli tematu. Wszystko zmieniło się parę lat później, gdy do sierocińca przyjechała nowa podopieczna, która to niedawno straciła rodziców. Podczas jednej z nocy Esterę obudził płacz dziewczyny, więc, jak to dziecko, bez większego namysłu podeszła do niej i przytuliła. Poczuła jakby uderzyła ją fala żalu, gniewu, rozpaczy i bezsilności, pomieszane z fragmentami tragicznych, bolesnych wspomnień. To wszystko sprawiło, że w ułamek sekundy odskoczyła od szlochającej krasnoludki z krzykiem. Czuła jakby każda komórka w jej drobniutkim ciele zaczęła płonąć żywym ogniem zadając przeszywający, palący ból. Jej głowa wydawała się zaraz eksplodować, a krzyk, który wydobył się z małych płuc mroził krew w żyłach. Opiekunki znalazły ją skuloną na podłodze z kolanami przy klatce piersiowej i łzami na policzkach. Gdy jedna z nich próbowała jej dotknąć, odskoczyła jak zlęknione zwierzę spoglądając na nie z przerażeniem. Żadna z kobiet nie wiedziała, co robić, choć w tym momencie zdawały sobie sprawę, że mała ma zdolności magiczne, związane z umysłem, mówiąc dokładniej. Jako iż o maga umysłu na tych terenach było trudniej niż o bezwietrzny poranek, stwierdziły, że muszą sobie z problem poradzić inaczej. Skończyło się na daniu małej rękawiczek i rozkazie, co do tego by zawsze zasłaniała ramiona, i starała unikać dotyku innych. W okolicy rozeszła się plotka o "szaleństwie" krasnoludki, a inne dzieci zaczęły ją odtrącać - w końcu nikt nie chciał się zadawać z "szaloną" Esterą. Ten przydomek nieźle do niej wtedy przylgnął i przez długi czas nie mogła się go pozbyć. Uznawana za nienormalną wśród rówieśników zaczęła więcej szkicować i czytać, coraz częściej uciekając do biblioteki i zaszywając się w jej kątach. Gdy osiągnęła wiek nastoletni uciekała na dłuższe bądź krótsze wycieczki po okolicy, by ostatecznie odejść stamtąd na zawsze. Od paru lat podróżuje po świecie nie mogąc znaleźć miejsca w którym czułaby się jak w domu. Parę razy myślała o poszukaniu swoich biologicznych rodziców w Kopcu Jesieni, ale zdała sobie sprawę, że byłoby to szukanie igły w stogu siana. Poza tym nadal im nie wybaczyła, że ją zostawili.

Naprawdę nie mam ochoty widzieć przez jakie emocjonalne bagno przechodzisz.

Mechanika

Dodatkowe informacje