Auberon Żądny Krwi

Auberon Żądny Krwi

Krwawy Księżyc będzie naszym zbawieniem.

WYGLĄD

Jestem piękny i uroczy,
Zechciej spojrzeć w moje oczy.
Oddaj się tej słodkiej błogości,
Wejdź ze mną do nicości.

Auberon od zawsze był głęboko przekonany, że jest kimś wyjątkowym. Świadczyły o tym dla niego znaki, które ukazały się przy jego urodzeniu. Urodził się bez skrzydeł, co już czyniło go innym. Krótko po narodzinach na jego skórze ukazały się dziwne, jasne znaki — choć ktoś, gdzieś tam szeptał, że to zwyczajny urok, lecz on nigdy nie słuchał. Sama jego skóra miała dziwny, niebieskawy, zimny odcień, wyróżniający go od rodziny. A w dodatku, co doszczętnie przeraziło jego matkę, napawając ją dziwacznym obrzydzeniem, urodził się z rogami. Dwa, lodowato niebieskie rogi, wystające z jego potylicy, zdające się otulać jego skronie, ostre jak brzytwa, od samego początku były jego najcięższym brzemieniem, a jednocześnie błogosławieństwem od samego Krwawego Księżyca.
Jego włosy nie odbiegają od kolorystyki jego całego ciała, również pozostając w odcieniu błękitu, sięgające do szyi, niewiele dalej od delikatnie spiczastych i ciut odstających uszu. Na jego czole, policzkach i pod oczami, brodzie oraz szyi znajdują się jasne, białe znaki, a każdy z nich symbolizuje dla Auberona coś innego. Na czole znajduje się Błogosławieństwo, policzki pokrywają Łzy, broda to Determinacja, a szyja ozdobiona jest Równowagą. Błogosławieństwo daje mu siłę, Łzy przypominają o tym, co utracone, Determinacja pcha do działania, a Równowaga nie pozwala zatracić się w żądzy.
Następnie, gdy spojrzy się w jego oczy, jest się już straconym. Emanuje z nich dziwny blask, a źrenice zdają się zagubione gdzieś wśród niebieskich tęczówek, które niesamowicie wyróżniają się na tle białek, jakby świecąc. W jego oczach można szukać prawdy lub kłamstwa, chaosu lub porządku, radości lub smutku, dnia i nocy. Znajdzie się wszystko, a jednocześnie nic. Wszak oczy, będące odbiciem jego duszy, zdają się obiecywać dobrobyt, Błogość, wieczność, szczęście i spokój. Nie dajcie się jednak zwieść. Pod tym wszystkim kryje się także kłamstwo, cierpienie i żądza krwi. Żądza, która jest częścią błogosławieństwa od Krwawego Księżyca.
Jego ciało, stworzone przecież do walki, jest dobrze zbudowane, ale bez przesady. Mięśnie są widoczne na niebieskiej skórze, choć zwykle chowa je pod Futrem — Futrem ze Zwierzołaka, którego własnoręcznie oskórował i zszył jego okrycie na ubranie. Futro jest splamione krwią i doskonale to widać. Życie za życie. Krew za krew. Wygrał Auberon, przegrał Zwierzołak.

CHARAKTER

Auberon ma dziwaczny sposób na określanie swojego charakteru, jednak oddaje to jego istotę. A idzie to tak.

równowaga - gdzie równowaga, tam i chaos. Auberon łączy te dwie rzeczy, tworząc swoistą mieszankę szaleństwa. Z jednej strony potrafi kierować się rozsądkiem, cierpliwością, ale, choć brzmi to, co najmniej osobliwie, jednocześnie prowadzą nim nierozważność i impulsywność. Sztuczka polega na tym, że on wie, kiedy to czas, by jedna ze stron ujrzała światło dzienne.

łzy - zdarzają się też dni, kiedy z Auberona emanuje smutek. Nic dziwnego, skoro jego rodzina została brutalnie zamordowana, a on został sam jak palec. Jednak ten smutek zawiera w sobie coś jeszcze. Coś, o czym nikomu nie wspominał, choć nie ma obaw przed dzieleniem się swoimi uczuciami z innymi. Coś, o czym wie tylko on i Krwawy Księżyc.

determinacja - zawsze prze do przodu. To coś, co napełnia go chęcią życia, sprawia, że się nie poddaje, że pokonuje przeciwności losu. To coś, co sprawia, że umie smakować życie tak intensywnie, jakby był jego ucieleśnieniem, to coś, co sprawia, że krew szumi przyjemnie w uszach, dając nową motywację do kolejnych działań. To coś, co pcha go głębiej i głębiej w objęcia własnego szaleństwa.

błogosławieństwo - sprawiło, że obecnie Auberon jest fanatykiem. Jednoosobową sektą. Gdy w dzieciństwie został uznany za Wybrańca, każdy jego dzień zamieniał się w wieczny trening, w wieczne przypominanie, że na jego barkach krąży los wszechświata, że to on i tylko on może zmienić bieg spraw. To sprawiło, że obecnie jest o tym święcie przekonany, ma się za kogoś lepszego, a jego obsesją stało się wybicie istot plugawych i dostarczenie jak najwięcej ofiar Krwawemu Księżycowi — jego Mistrzowi, tak odległemu, a tak bliskiemu.

HISTORIA

W dniu, w którym Auberon się urodził, nie było co prawda Zaćmienia Księżyca, ale było za to wiele krwi. Poród był ciężki i trwał wiele godzin, a rodzicielka Auberona prawie zmarła przy tymże porodzie. Krew była wszędzie. Nawet malutki chłopczyk był nią pokryty, gdy w końcu przyszedł na świat, cichutko, płacząc tylko po to, żeby złapać pierwszy oddech. Zamilkł jednak po tym, posępnie przyglądając się dziwnemu światu, jak gdyby wcale nie chciał tu być, jak gdyby chciał prędko wrócić do bezpiecznego schronienia u matki. Matki, która wydała z siebie przerażony okrzyk, gdy ujrzała niebieskiego synka po obmyciu go z krwi, choć sama nie miała nienaturalnego koloru skóry. Jednak prędko strach zamienił się w obrzydzenie, a jednocześnie szacunek, bo przecież to na niego czekali. Zostało mu nadane imię Auberon. Został Wybrańcem Krwawego Księżyca. Od pokoleń w jego rodzinie krążyła pewna krótka legenda. Wierzenie.


I przyjdzie syn ubrany w błękit,
Dziwny, obcy, wyklęty,
Jednak dziecię to Księżyca,
Księżyca Krwawego, który wybrał Dziedzica.



Od dzieciństwa jego życie było jednym wiecznym treningiem. Opanował magię Umysłu, jak to zresztą było w kontynuacji legendy (albo po prostu tak wmówili mu rodzice), a nie dość, że opanował, to stał się w niej naprawdę świetny. Nie idealny, ale przecież nikt nie jest idealny. Nawet Krwawy Księżyc nie jest idealny. Klucz to zamienienie swoich słabości w siłę — więc czego Auberon nie umiał, zamieniał na coś, co potrafił. W taki sposób doszedł właśnie do zaawansowanego poziomu w magii Umysłu, cały czas wierząc w swoją wyjątkowość. Był trenowany też w walce. Walka była niezbędna do tego, żeby mógł składać ofiary Krwawemu. Walka była niezbędna, by utrzymać się przy życiu. Dość powiedzieć, że choć z początku stanowiła ona dla niego problem, to jednak z czasem jego ciało zasymilowało się, pozwalając się lepiej wykorzystać, dając odkryć nowe umiejętności. Rzecz jasna, nie zabrakło też czasu na naukę. Głównie skupiono się tutaj na nauce czytania i pisania, nie zapalając w Auberonie iskierki do samodzielnego dowiadywania się nowych rzeczy — to dopiero miało przyjść z czasem. I tak miały mu dni w Kopcu Jesieni. W końcu Wybraniec nie mógł być bezużyteczny.
W końcu Wybraniec miał być najlepszym sługą Krwawego, jakiego widział świat.



Lata mijały na nieustannym poświęcaniu się nauce i szkoleniu się w magii. Lata mijały, a Auberon dorósł, wreszcie stając się Dziedzicem, którego wymarzyli sobie jego rodzice. Wtedy też przyszedł czas na pierwszą Ofiarę. Pierwsza krew przelana dla Krwawego, pierwsza krew, która miała splamić ręce wróża. Pierwsza krew, której dane było mu posmakować. Pierwsza krew, która obudziła w nim gorącą żądzę.
By jednak móc przelać tę krew, musiał udać się poza tereny Jesieni — chociaż nigdy ich szczerze nie opuścił. Nadal były jego domem, po prostu udał się na wyprawę. Znajomym i przyjaciołom powiedziano, że odwiedzał bardzo dalekiego krewnego. Na podróż po pierwszą Ofiarę został mu podarowany chowaniec - 10-centymetrowy koliber. Jego jajo zostało nabyte przez rodziców Dziedzica, odchowane i sam ptak został wytrenowany, bo jak najlepiej mógł służyć Auberonowi. Zresztą, to nie tylko chowaniec. To towarzysz, z którym wróż się wychował, jego najlepszy przyjaciel.
Więc wyruszył razem z Topazem (kolibrem) na wyprawę, przez wiele miesięcy szukając idealnej ofiary dla Krwawego, aż w końcu znalazł. Zwierzołak w stanie zezwierzęcenia. Tak naprawdę robił światu przysługę, prawda? Plotki głosiły, że to nie jego pierwszy atak, ale akurat ten był najdłuższy i wątpiono, żeby z tego wyszedł. Robił światu przysługę. Na początku, gdy dotarł do leża Zwierzołaka, miał wątpliwości — jednak te szybko zniknęły, gdy wdał się z nim walkę, raniąc go pierwszy, przez co krew obryzgała ręce Auberona. To wtedy obudziła się w nim Determinacja i żądza krwi. Walka była szybka i wręcz zbyt łatwa — w końcu wróż był do niej trenowany całe swoje życie. Gdy Zwierzołak padł, Auberon oskórował go, a następnie zaniósł pokrwawione futro do najbliższej szwaczki, w ten sposób uzyskując Futro — okrycie, które nosi po dziś dzień. Okrycie pachnące krwią, kojące i jednocześnie pobudzające. Okrycie, które przypomina mu, że bycie Wybrańcem ma swoją cenę.
Po pierwszej Ofierze żądza krwi nigdy nie zniknęła.



Jednak od czasu pierwszej Ofiary zaczęły go nękać koszmary — coś, co nazywa Krwawymi Wizjami. Być może to jego sumienie, być może rzeczywiście kryje się za tym coś więcej. Jednak Auberona nie da się już odratować. Żądza krwi jest zbyt głęboka, fanatyzm zbyt przyległ do niego, podsycany słowami rodziców i starannie dobranych przyjaciół, a przekonanie, że tylko Krwawy Księżyc może zbawić świat, wrosło zbyt głęboko. Plugastwo trzeba wytępić. Ofiary trzeba złożyć. Krew trzeba przelać.
Od czasu pierwszej Ofiary, Auberon zaczął szukać innych Krwawych Wyznawców.
Krew to życie.
Krew to śmierć.
Krwawy Księżyc czuwa.

Krwawy Księżyc będzie marzeń moich spełnieniem.

Mechanika

■ Oprócz kąpieli w krwi, zdarza mu się też ją spożywać.


■ Nie przepada za Zwierzołakami.

■ Oddałby życie za Topaza - i vice versa.