Knypeć

Knypeć

Opowiedz mi o swojej śmierci

WYGLĄD

Jak na średniego krasnoludka przystało, Knypeć mierzy sobie około trzech centymetrów. Jest przy tym nadzwyczajnie chudy, by nie rzec wychudzony, przez co sprawia wrażenie jeszcze wyższego niż jest w rzeczywistości.
Posępna, często zamyślona twarz, jest miejscami zapadnięta, przez co odstające od głowy szpiczaste uszy, sprawiają wrażenie jeszcze dłuższych i bardziej odstających. Obraz nędzy i rozpaczy, odstraszają jedynie blond włosy, opadające na niebieskie, niepozbawione jeszcze blasku oczy.
Postura ciała, jak zostało to opisane wcześniej jest chuda, przez co często wielu myśli, że Knypeć należy do osób obdarzonych małą siłą. Nic jednak bardziej mylnego. Jest jeszcze w tym wysłużonym ciałku trochę krzepy, która zaskoczy niejednego wątpiącego w niego podróżnika. Jego klatka skrywa ranę w miejscu, w którym znajduje się serce. Rana ta wygląda dość paskudnie, ponieważ nigdy do końca się nie zagoiła, przez co krasnoludek niechętnie paraduje bez ubrania. Jeżeli już o odzieniu mowa, to stanowią je idąc od czubka głowy - czapka, która tenże czubek ukrywa. Dalej mamy jasną koszulę, na którą zarzucona jest zielona, jak i czapka tunika, przewiązana dwoma skórzanymi pasami. Jeden znajduje się w miejscu dla tego typu garderoby przeznaczonym. Do niego właśnie przymocowany jest ozdobny róg. Drugi zaś owinięty jest wokół klatki i stanowi uchwyt dla miecza i tarczy, znajdujących się na plecach. Spodenki mają kolor koszuli. Ostatnimi elementami ubioru są skórzane, długie rękawice oraz trzewiki sięgające prawie do kolan.

CHARAKTER

Aby zrozumieć charakter tego osobnika trzeba by poznać jego historię. Wydarzenia jakie spotkały go w przeszłości, miały bowiem ogromny wpływ na jego osobowość. Można by rzec że Knypeć przeszedł ogromną przemianę w porównaniu do swojego dawnego "ja". Jako jednak że sam stara się zapomnieć o tym, jakim był niegdyś nikczemnym krasnoludkiem, nietaktem byłoby wspominać o jego przeszłości przy tej okazji. Skupmy się więc na dzisiejszym jego obrazie.
Głównym bodźcem, który napędza większość działań krasnoludka jest chęć odpokutowania za grzechy przeszłości. Uważa że musi wykorzystać szansę daną mu przez los, aby pomagać każdemu kto sam nie jest w stanie się obronić i kto potrzebuje wsparcia. Mimo tej chęci jest jednak niezwykle ostrożny. W dalszym ciągu wiele istot ma mu za złe dawne występki. Na ogół stara się więc dobrze ocenić sytuację, jednak jeżeli widzi że ktoś potrzebuje nagłej pomocy, działa niemalże instynktownie, ruszając do boju.
Co do jego przeszłości, to bardzo niechętnie o niej opowiada. Właściwie to najchętniej przekreśliłby wszystko co stało się przed pamiętnym incydentem na ziemiach lata. Aby mógł podzielić się z kimś tą historią, musi mu naprawdę zaufać.
Do tego dochodzi rozchwianie emocjonalne, spowodowane ciągłymi nawiedzeniami. W okresach wyciszenia, niemal nie da się poznać, że Knypeć cierpi na podobną przypadłość. Jednak gdy ataki nasilają się, czasem traci nad sobą panowanie. Stara się porozumieć z widzianymi zjawami, jednak często nie przynosi to żadnego rezultatu, dlatego zdarza się że krzyczy w próżnię, w której tylko on widzi ducha.

HISTORIA

Śmierć zmienia wszystko. W jednej chwili wszystko jest w zasięgu Twej ręki, a moment później krztusisz się własną krwią, walcząc o każdy kolejny oddech. Ponoć właśnie w obliczu końca każda rozumna istota staje przed swoistym rachunkiem sumienia. Wspomnienia, podjęte decyzje, popełnione błędy... Wszystko to przewija się przed Twoimi oczami. Błagasz o kolejną szansę, błagasz o przetrwanie, obiecując zmianę na lepsze. A potem otacza Cię ciemność. Towarzyszy jej chłód, którego nie da się porównać z niczym innym. Nawet temperatury najsroższej zimy nie mogą się z nim równać. Następnie widzisz światło i to jest koniec. Co jednak, jeżeli ktoś usłyszał Twoje wołania? Co jeśli dane Ci będzie przeżyć swoją śmierć?

Wtedy zmienia się jeszcze więcej.

Knypeć narodził się czterdzieści lat temu na ziemiach należących do jesieni. Już od najmłodszych lat szkolony był w subtelnej sztuce machania mieczykiem. Jako że jednak dużo lepiej szło mu zadawanie ciosów, niż parowanie takowych, jego nauczyciele zaproponowali mu korzystanie z tarczy, która stała się od tamtego momentu nieodzownym elementem jego wyposażenia i niejako znakiem rozpoznawczym. Lata treningów mijały, a postępy młodzieńca była nadzwyczaj imponujące. Do tego stopnia, że zauważony został przez zwierzchników krainy. Wcielili go do specjalnego oddziału, którego zadaniem było nękanie ziem innych pór roku, a zwłaszcza tych, należących do lata. Choć nękanie bezbronnych mieszkańców, palenie ich plonów i tego typu działania początkowo nie odpowiadały młodzieńcowi, ta z biegiem lat zaczął czerpać z nich niezwykły rodzaj satysfakcji. Z czasem piął się w hierarchii swojego oddziału i stawał coraz bardziej rozpoznawalny. Co ciekawe jesień nie chcąc odpowiadać przed nikim za zbrojne najazdy nigdy nie przyznawała się do istnienia grupy. Oficjalnie traktowani byli oni więc jako bandyci, którzy napadali z własnej nieprzymuszonej woli.
Wszystko zmieniło się jednak pewnego felernego dnia, gdy podczas grabieży małej wioski gdzieś blisko granicy zaskoczyły ich przeważające siły wojaków z lata. Część oddziału od razu rozpierzchła się, jednak Knypeć wraz z kilkoma najbrutalniejszymi członkami grupy, postanowił walczyć mimo wszystko. Nie była to najlepsza decyzja. Choć walka była długa i zaciekła, to jednak w miejsce pokonanych wrogów ciągle przybywali nowi. Po pewnym czasie krasnoludek został sam na sam z dziesięcioma przeciwnikami. Nawet najlepszy szermierz nie miałby szans przeciw takiej ilości. Choć robił wszystko co było w jego mocy, w końcu przyjął ostateczny cios. Jeden z letniaków trafił go prosto w serce. I to powinien być koniec tej historii, jednak jak zostało wspomniane na jej początku, stało się zupełnie inaczej. Do dziś Knypeć nie wie kto dokładnie go ocalił. Widział jedynie przygarioną postać, która po bitwie pochyliła się nad jego pozbawionym już prawie ducha ciałem. Długo mamrotał on przedziwne zaklęcia. Słyszane były one jako echo w tunelu prowadzącym do piekieł. Powoli życie zaczęło do niego wracać. Trwało to jednak kilka dni. Leżał na stercie ciał swoich towarzyszy, oraz powalonych oponentów. Kiedy się ocknął nie było dookoła żywego ducha... Poza jednym.
Od tamtej pory coś się bowiem zmieniło. Nie ma pewności, czy to za sprawą częściowego przejścia w zaświaty, czy z powodu przedziwnego zaklęcia, jednak tamtego dnia Knypeć po raz pierwszy ujrzał coś, czego nie potrafił wytłumaczyć. Dopiero po czasie doszedł do tego, że potrafi dostrzegać duchy, upiory i tym podobne pozostałości po żyjących kiedyś istotach. Najgorszy jest zupełny brak kontroli nad tym problemem. Zjawy pojawiają bowiem w pozornie zupełnie przypadkowych sytuacjach.
Poza tą przemianą doszło do jeszcze jednej. Przewartościowanie wszystkiego w obliczu końca sprawiło, że krasnoludek postanowił zerwać ze swoim dawnym życiem i szukać sposobów na odpokutowanie zadanych krzywd. Przez kolejne piętnaście lat, aż do tego momentu krążył po całej okolicy, starając się pomagać istotom takim jak te, które krzywdził.

I o tym co działo się potem

Mechanika

Dodatkowe informacje

⛊ Przez lata podróżowania po gościńcu i porach roku Knypeć starł niejedne trzewiki. Orientuje się więc w okolicy i zna większość ważnych miejsc w niemal wszystkich krainach.

⛊ Podczas wspomnianych wcześniej podróży pomógł wielu mieszkańcom gościńca. Przeprowadzał podróżnych, zwalczał dzikie bestie nękające niewinnych itp. Zaskarbił sobie tym samym sympatię wielu osób i jest całkiem rozpoznawalny w okolicy.

⛊ Jedynie na ziemiach lata traktowany jest z wrogością, poprzez popełniane tam niegdyś zbrodnie. Do dziś omija te rejony, a jeżeli już musi się tam udać, robi to pod osłoną nocy.

⛊ Każdą nową wyprawę rozpoczyna od zadęcia w swój róg.

⛊ Często można zauważyć jak szepcze coś pod nosem. Niejednokrotnie zdarza mu się także krzyczeć w pustkę.